Maandag:
Flavio zelf in werkkloffie en een monteur Pepe erbij. Eerst wat
materialen inkopen en toen konden we aan de gang. Eerst 2 pijpen
gebogen en aan ons frame gelast.
Hierna
een frame met gaas gemaakt dat kan scharnieren. Omhoog op onverharde
wegen en naar beneden op verhard. We wilden er eerst nog perspex
ruiten in zetten, maar ik denk dat het zonder ook prima gaat.
Morgen
nog even afwerken en spuiten.
Er
werd in de kantine nog even een heel lam op de grill gelegd voor de
lunch, met nog worsten, brood, salade en wijn. En we werden
uitgenodigd om mee te eten.
Adrie
vroeg of dit altijd zo gaat maar normaal doen ze dit op vrijdag. Ter
ere van ons dus op maandag.
We
beginnen ons wel een beetje beschaamd te voelen,want ook geld wil hij
niet hebben.
Hij
is klaar onze goalkeeper ofwel stenen vanger en het ziet er wel erg
imposant uit.
Het
was een geweldige ervaring om hier een 3 dagen te werken, ik met mijn
3 woorden Spaans. We hebben er iets moois van gemaakt, Pepe en ik.
Het
rijden is natuurlijk wel wat anders met zo een rooster voor je neus,
het zal wel wennen.
Vrijdag
afscheid genomen. Flavio was weer op de zaak. We hadden een passend
geschenk voor hem gevonden en hij is er erg blij mee.
In
het voorjaar waren we in Futuroscope in Poitiers en we hadden daar de
ervaring van een 4D film met een film over een postvlieger die
neerstortte in de Andes. Nu zijn we er zelf, echt gaaf!
We
hebben het gevoel dat we nu ook de hoofdrol spelen in een natuurfilm,
het is zo onwerkelijk mooi hier in Patagonia, een enorm ruige mooie
natuur. Met onze Turtle vliegen we over de onverharde wegen en komen
zelden iemand tegen. Wat zijn wij een bofkonten dat we dit mogen
ervaren.
Na
eerst de voorraden te hebben aangevuld in een erg leuk ski en outdoor
stadje gaan we naar het natuurpark Los Alerces. Een schitterende omgeving: azuur blauwe meren, hoge bergen met sneeuw er nog op en gletschers met
blauw ijs. Er is wel erg veel wind en de nachten zijn koud. We maken
er een paar wandelingen en zien een paar Alerces, de bomen waar het
park naar is vernoemd, er zijn er een paar van wel 4000 jaar oud en 60
meter hoog.
We
staan 6 nachten op gratis camps van het park direct aan het water.
Daarna kwamen we aan in El Bolson, waar Klaus woont. Via hem
hebben we onze camper verzekerd en we gaan daar de polis op halen. Het is ook een vlieggebied, dus wie weet kan er ook weer gevlogen worden.
En ook
is daar de ervaring met de mensen hier. Het blijft ons elke keer weer
verbazen hoe behulpzaam en oprecht geinteresseerd de mensen zijn hier
en dat zonder bijbedoelingen. Dat is wel heel anders dan wat we de
laatste tijd hebben ervaren in West Afrika en de onpersoonlijkheid en
de afgunst die we vaak in onze Westerse cultuur bemerken.
Het reizen op onze manier hier nog mogelijk. We zien een mooie
stek voor de nacht en strijken er neer. Soms komt er iemand langs, bv
een politieagent tijdens de koffiepauze, papieren controleren, een
vriendelijk praatje en nog wat adviezen. Staan we op een mooi plekje
aan de rivier, komt de eigenaar even checken of er geen foute mensen
staan met die truck, die zijn schapen stelen op zijn land. Volgens
hem konden we beter op de farm komen staan, dan hadden we nog een
beter uitzicht op de rivier. We bedanken hem voor het aanbod, we
vonden het hier al mooi genoeg.
Natuurlijk
is het ook wel eens afzien: de grote afstanden. Als de wind buldert
en de Turtle staat te schudden en je er midden in de nacht uit moet
om hem met de neus in de wind te draaien. Of het is guur en koud,
maar dan komt er een zonnetje en dat maakt het dan weer snel goed. Of
er is een walvis die een mooie sprong maakt voor je deur.
Soms
is de accu van je E-book weer eens leeg. Of de Turtle heeft alweer
dorst en je moet er weer 500 liter diesel in gooien.
Ja
het leven kan hard zijn in Patagonia.
Tot
een volgend keer.
Gr.
Joop en Adrie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten