Joop en Adrie kopen een huis!!!!!!!!

Na de warm water bronnen gaan we weer verder, meestal via Ruta 40. Helaas blijken ze aan de weg te werken en bij de Cuesta de Miranda is hij afgesloten. Even 300 km omrijden, bedankt!
We brengen weer een bezoek aan PN Ischiqualasto. Helaas is de route ivm de regen en schade aan de paden maar gedeeltelijk open. Mooi pech, maar ze hebben wel de prijs aangepast. Kijk, dat is wel netjes. Ze blijken ook nog een mooie nieuwe weg aan te hebben gelegd: de Ruta 150 naar het oosten, gedeeltelijk door het park. Erg mooi. We kwamen langs een, gesloten, bezoekers centrum waar een levensechte-grote Dinosaurus stond.

Na Joop's mislukte poging om te gaan surfen in Rodeo, 2 jaar geleden, was hij nu beter voorbereid met zijn kite’s. Het waait hier van de planeten in de middag en met zeer sterke vlagen. Er blijkt ook nog een Kite festival te zijn met wat Braziliaanse profs. Wat een mooie show, soms lijkt het meer op paragliden, wat een sprongen maken die mannen!


 
Hierna gaan we naar naar PN El Leoncito. Hier wil Joop natuurlijk weer gaan Blokarten op een groot droog meer. 

 In de middag begint het weer te blazen. Het gaat best goed, maar hij maakt tijdens een gijp een 360er met halve schroef en komt met 2 vingers onder de Blokart. Het voelt echt niet goed, hij durft zijn handschoen niet uit te trekken. In de camper speelt Adrie doktertje met een eigenwijze patiënt. We zagen van een pollepel de steel af en spalken de twee gewonde vingers samen. Het klopt erg en doet veel pijn en nu, maanden later, heeft Joop er nog steeds last van. Van een vinger is een pees gescheurd en hij zal de rest van zijn leven in een hoek van 45 graden blijven staan.

We gaan weer zuid, richting Mendoza. Deze route is echt super mooi. Helaas hebben we regen als we op de pas van Villavicensio met zijn 365 bochten. “Een voor elke dag van het jaar.” Het is mooi en speciaal, met wat kleine lawines, het vele water en een onverharde weg met mooie afgronden.


 
In Mendoza verblijven we weer op camping Suiza, wel erg duur en helaas ook veel muggen. Het is wel een verzamelpunt van Pan American reizigers en het is wel leuk om weer andere reizigers te ontmoeten.
Ik vervang nog de bussen van de stabilisator die ik ergens in de stad op maat laat draaien en natuurlijk lunchen we bij Anna's Bistro, voor de derde keer.
Het lukt me niet om een lift te vinden de berg op, dus helaas deze keer niet vliegen.



Het stuk naar San Rafael is wat saai, maar hierna nemen een mooi route via Valle Grande. Super mooi. We besluiten om naar de Embalse El Nihuil te gaan, een mooi groot stuwmeer. (Er is zelfs genoeg water in.) Er zijn veel vogels: flamingo's, zwanen met zwarte nekken, meeuwen, eenden en nog veel meer. Joop ziet op Wind Guru dat er wat wind komt over een paar dagen en kiten doe je niet met je vingers. We blijven dus nog wat hangen en ja eindelijk komt er wind. Wel erg vlagerig en aflandig. Ik vraag aan Adrie of ze me kan ophalen via het strand als ik niet terug kan komen. Ja hoor, ik land dus een stuk lager aan de kant. Ik zie geen actie bij Adrie, maar zie wel dat de Turtle door zijn knieën is gegaan. Het ziet er wat vreemd uit, maar ik heb mijn bril niet op. Adrie komt nu lopend naar me toe. Ze wilde me inderdaad op komen halen, maar de Turtle zakte met de voorwielen in het zand met water weg.
 
Ja hoor, haar eerste 2 meters alleen in de Turtle en zo vast als een huis, tot de as er in. Gelukkig heeft ze verder niets geprobeerd en staat hij achter nog op harde grond. Dus banden leeg laten lopen en het lukt. De auto stond in het grondwater, dus veel geluk dat we hier zonder veel moeite uit komen.


 
Via de Ruta 40 verder zuid richting Lago Alumine en we vinden daar een erg mooie route dwars door Araucania bossen. Heerlijk, na al die maanden eindelijk weer groen.
We hoppen de grens over naar Chile. Het is 10 maart, Zus is jarig en moeder op Skype, erg leuk.



 We slapen een nachtje bij vulkaan Llaima, 2 jaar geleden stonden we op het zelfde plekje. We rijden verder naar Pucon waar we vrienden gaan we bezoeken. Jago en Lucy die daar een eco huis bouwen met veel vrijwilligers. Ze zijn al een jaar bezig. Zij is advocaat geweest en hij een computerman. Zij worden niet gehinderd door enige ervaring met het bouwen en er gaat daarom toch erg veel mis. De BBC ziet er echter wel brood in en er wordt een tv progamma opgenomen. Ze leven met 3 kinderen in een een joekel van een 6x6 Tatra camper. We hadden met Jago en deze camper in Iquique al kennis gemaakt.

 Op de berg waar ze wonen (op 725 m. hoog) heb je een droom uitzicht op twee vulkanen: Villarica op 10 km (waar we de grote uitbarsting met 6 dagen mis lopen) en Llaima in het noorden.

Het is een erg mooi stek met mooie bossen en veel meren. Pucon is een leuk stadje met allemaal outdoor bedrijfjes en leuke restaurants en terrasjes en er zijn veel expats die in deze omgeving wonen.

Joop zijn verjaardags feestje in de quincho


Aangezien wij een service truck zijn helpen we, met de Turtle, Jago nog even uit de sloot waar hij in terecht was gekomen omdat hij, als beleefde Engelsman, iets te veel ruimte gaf aan een tegenligger.


 
Het huis dat Jago op dit moment gebruikt staat te koop en de prijs is wel binnen ons budget. 
We besluiten het te kopen. Helaas is er nog iemand die het wil hebben en deze was iets eerder, maar er zijn wat problemen met zijn lening en dus zijn we weer in de markt. Het koop proces wordt in gang gezet.
Joop heeft intussen kennis gemaakt met Francisco Bacher (Franzi) van een hout boerderij een stuk de berg op en ze gaan al aan de slag. 5 dagen zijn ze met de traktor bezig om weer wat zicht te naar het dal vrij te maken. Joop is het best zware werken niet meer gewend en moet 's avonds door Adrie in bed worden geholpen.
Het volgende project is een nieuwe slang aan de septic tank en hierna gaan ze aan de slag om een nieuwe kas te bouwen. Deze wordt steeds mooier en duurder. (Je kent Joop, he) Franzi levert het hout uit zijn bos en het wordt een enorm stabiel gebouw dat alle aardbevingen en vulkaan uitbarstingen kan weerstaan. Franzi maakt veel grapjes dat we wel op een miljoen CLP gaan uitkomen en dat begint er steeds meer op te lijken.

Ons greenhouse en de harde werkers.


 

Onze vulkaan Villarica.

 
Een paar honderd km. zuidelijk barst er nog een vulkaan uit, Calbuco, in de buurt van Puerto Mont en deze werpt een as wolk van zo'n 13 km hoog de lucht in. De beelden zijn heftig en dan komt die as wolk ook nog de volgde dag bij ons langs. Het is tot 13.00 uur aarde donker en het regent as. Wat een zootje. We zijn de auto al aan het pakken om te gaan rijden, als het gelukkig wat lichter wordt. We besluiten te blijven, rijden is ook geen optie m,et al die as, het filter zit zo dicht.
De volgende dag gaan we naar Valdivia, aan de kust, waar vrienden van ons zitten zonder as problemen. Ze staan aan een jachthaven met andere vrienden die over de wereld zeilen. Er zijn nog een stel zeilers met een catamaran  en dus is dit ineens het grootste Nederlandse gezelschap wat we hebben ontmoet in Zuid Amerika. En passant is onze koning ook nog bijna jarig en worden we uitgenodigd om mee te vieren met een feestje dat wordt georganiseerd door de Honorair Consul Charlotte Lovengreen.  Adrie doet geen oog dicht: wat moet ik aan?!  

 

Allemaal zorgen voor niets, ze zag er schitterend uit. (Dank je, Joop.)
De volgende dag zijn we met zijn achten in de Turtle en via hole 18 ;-) naar het clubhuis van de golfclub gereden. We waren wel de enigsten met een Nederlandse auto en wat voor een. Het was een hele ervaring met allemaal lekker hapjes: bitterballen, Unox rookworst, zure haring en draadjesvlees met rodekool, prinsessen boontjes en aardappelpuree. Bij de koffie waren er stroopwafels, echt heel erg leuk.

Helaas komt degene die het koopcontract moet tekenen nog steeds zijn afspraken niet na en we krijgen steeds meer twijfels. Ook onze advocaat is er dagelijks mee bezig. Na 5 weken zet ik hem wat meer onder druk. Het antwoord is niet bevredigend. We hebben geen zin om nog meer tijd en geld te investeren en te gaan zitten duimen draaien in de kou, want het regent soms natte sneeuw en er lag al wat ijs. Nog niet genoeg voor een Elf Steden Tocht, maar het is hier ook pas herfst.
We besluiten dan toch niet te kopen en weg te gaan na bijna 2 maanden. Vooral onze buurvrouw Rony is bijna in tranen.
We hebben veel vrienden gemaakt en hadden een mooie tijd, jammer dat het zo moest aflopen.

Dus we rijden weer noord en gaan zien wat de toekomst ons gaat brengen.
Weer veel geleerd en moeten toch eerst even deze kater verwerken.

Tot een volgende keer.
Groetjes van Joop en Adrie