Stop, tot hier en niet verder.

 Nee, we zijn, na bijna 5 jaar, nog niet 

reis-moe. Maar na ruim een jaar op dit continent zoeken we een plekje waar we goed de winter kunnen door komen. Op ons lijstje staat Jericoacoara, maar van andere mensen kregen we een tip van een camping 15 km voor Jeri aan Lago Paraiso bij Jijoca. Het is een kleine camping met een eigen strand aan een heerlijk zoetwatermeer. We vinden een mooi plekje onder de bomen. Wel slecht voor onze zonnepanelen, maar er is ook stroom en water. Na al die weken moet er nodig worden gewassen en we nemen meteen maar alles onder handen. We blijven 12 dagen op de camping O Tiao.

Ik ga met de motor Jeri verkennen zonder Adrie, omdat het nog al veel zand is en het is erg los met diepe sporen. Dat maakt het met de dikke Yamaha van 170 kg niet makkelijk. Ondanks mijn Enduro ervaring in de smalle sporen ga ik 3x onderuit. Niet ernstig, maar mijn ego krijgt wel een knauw.

Jeri is een leuk vacantie dorp met alleen zand straten en veel restaurants, bars, leuke boetieks en veel adventure sport bedrijfjes: kiten, surfen en rijden met buggies in de duinen.

Omdat op de motor met Adrie achterop geen optie is als ik kijk naar mijn scheenbenen, pakken we een taxi. Die rijden er volop en het zijn bijna allemaal Chevrolet D20 maar geen 4x4. Ik sta er versteld van hoe goed ze door het zand rijden.

De eerste keer hebben we een mooie strand wandeling gemaakt naar een rotsboog. Een hele tippel. Hierna een goede pasta gegeten. We hadden ook nog een wolkbreuk boven ons en dat water spoelde als een kolkende rivier door de straten naar zee. Gelukkig zaten we in het restaurant en bleven droog.

We hadden op de camping een leuk contact met onze buren: Rodolfo en zijn vriendin Penha en 2 dochters. Hij nodigde ons een keer uit om een koninklijke kippensoep te gaan eten, echt erg lekker.

Na 12 dagen dus weer verder. Adrie ziet op de kaart een plekje aan het strand, goed voor de lunch. De plek is super, onder de palmen direct aan het strand. Het blijkt hier een kitesurf paradijs te zijn en er zijn hier 8 Pousada's (zoiets als lodge) in handen van buitenlanders. Die krijgen voor het merendeel buitenlanders om te kiten. We zijn met onze Turtle al snel een wel bekeken object. De buurman, David van Windy Addiction.com komt ook eens kijken. Hij heeft een Unimog gehad in Canada en als we iets nog nodig hebben zijn we welkom.

Het is een spektakel van je welste met al die kiters en we besluiten maar een nachtje te blijven. Het worden er wel 21. De volgende morgen word ik gevraagd om de buggy te rijden voor David, want ze willen een downwind run maken. Over zee, dan de rivier in en hier in de laguna weer uit komen. Gaaf dus. De buggy is een schroothoop van je welste. Als ik eindelijk de weg terug heb gevonden komen de mannen ook alweer ruimwinds de lagunana in geraced. Thierry, een Nederlander die ook mee was, heeft een rib gebroken of zwaar gekneusd, hij baalt er goed van en kan amper lopen van de pijn.

's Avonds horen we Nederlands praten buiten de Turtle en maken leuk contact met een stel uit Haarlem: Martin en Ellen. We hebben met hen een gezellige tijd. Ze zijn hier ook om te leren kiten. Martin is erg fanatiek en weet van geen ophouden wat hem vaak lange wandeltochten oplevert. Ellen vind het toch wel erg moeilijk en besluit na een week te stoppen.

Na een paar dagen rust zit kiten er voor Thierry niet meer in, hij baalt er goed van. Bij mij kriebelt het wel en ik doe hem een bod op zijn spullen. We komen tot zaken, dus ik 6-8 en 10 meter kite's rijker en een board, bar en trapeze.

Mijn grootste zorg is mijn tennisarm, deze ingepakt met een soort brace. David geeft me onderricht en ik leer al snel de Jezus-walk. De arm houdt het. Na 7 uurtjes les heeft mijn instructeur andere plannen en word ik voor de leeuwen (of waren het haaien) gegooid. Van vriend Martin heb ik geleerd vooral bovenwinds te beginnen. Adrie word mijn caddy en helpt met starten en landen en het dragen van het board ivm met mijn tennisarm als ik weer een keer aanspoel een paar honderd meter aan lage wal.

Elke dag lig ik wel een uur of 2-3 te spartelen in het water. Soms word ik giga gelanceerd en alle gaten in mijn lichaam zijn nu goed doorgespoeld met zout water. Gelukkig heb ik mijn helm op en ik heb van Martin handschoenen gekregen die zeer goed van pas komen.

Het waait hier dus elke dag van de planeten en met 20 tot 30 knopen is het soms super frustrerend: er vaart hier een Braziliaanse schoonheid in een string die de sterren van de hemel springt en daar ligt Joop dan te spartelen. Het gaat elke dag wat beter en na 12 dagen zie ik eindelijk het licht: het lukt me eindelijk. OK, niet altijd even gecontroleerd, maar ik kite nu ook van links naar rechts door de laguna zonder hoogte te verliezen.

Onze Turtle is al behoorlijk afgeladen dus moet er ruimte worden gemaakt voor de kite spullen. Ja, daar komt mijn handelsgeest weer boven. Ik verkoop hier vervolgens mijn kayak en onze fietsen die we het afgelopen jaar maar 2x hebben gebruikt.

Met deze opbrengsten kan ik mooi mijn nieuwe kite sport financieren.

Nu nog meer ervaring opbouwen. Er zijn hier langs de kust nog vele mooie stekken om te kiten en te paragliden.
Dit was een korte samenvatting van mijn nieuwe kite avonturen.

En ja, voor Adrie is het wel afzien: waden door rivieren en de mangroven modder om haar mannetje te volgen, de schat! Gelukkig heeft ze ook weer vier honden om voor te zorgen, dus ze verveelt zich niet. Ze heten Hondje, die heeft mij geadopteerd, Kwibus is een grote witte slungel en dan hebben we ook nog Anna, een mager scharminkeltje, maar Ma zei: noem haar maar naar mij, en Mamma die hoog zwanger is. Dan begint het drama: ze heeft onder een boot hier op de kant een kuil gegraven, waar we hopen dat ze haar jongen zal werpen en niet onder camper, waar ze met z'n vieren wonen en ruzie maken. 's Morgens komt er iemand met een van de puppy's. Mamma werpt ze overal en wil ze niet. Ik probeer de pup aan haar tepel te krijgen maar ze wil echt niet. Ik leg de pup dan maar in haar nest en Mamma er bij. Ik ga kiten, maar 's middag ga ik toch maar eens kijken of het wat geworden is. Maar nee hoor, de pup is het nest uit gekropen en ligt in de zon, nu al 6-7 uur zonder verzorging. Ik vraag Adrie: wat doen we nu, zal ik hem doden of gaan we zelf proberen hem in leven te houden. We maken een speen en met veel geduld lukt het ons hem aan het drinken te krijgen. Na wat zoeken op het net komen we er achter dat het geen koeienmelk moet zijn en ook geen palmnoten melk. Waar vind je in dit gat puppy melk. Helaas, hij sterft 's nachts. Weer een ervaring rijker en een illusie (hondje) armer.

Tot ons volgend verhaal.

Gr. Joop en Adrie.