Oh, Moeder wat is het heet!! 29-02-2012

Bij de watervallen waren erg veel vogels, we zijn 's morgens nog een keer omhoog gelopen en zijn wel behoorlijk toegetakeld door kleine vliegen die ons gebeten hebben: het lijkt wel de mazelen op onze onderbenen.

We zijn hierna naar Bobo Dioulasso gereden en hebben hier een mooi bos bezocht, Forest de Kou, erg mooi.

Na wat inkopen bij een supermarkt en een paar ventilatoren te hebben gekocht zijn we naar een klein meertje gereden waar veel Hippo's zijn. Mare aux Hippopotames. Hier hebben we een boottochtje gemaakt en we zijn 2 nachten gebleven. Hierna nog een stop bij de Heilige Krokodillen van Sabou, er zitten er bijna 100 in nog maar een klein beetje water en dan lopen er ook nog mannen te vissen. Ze gaan wel het water uit als de “Oude Krokodil” weer in het water gaat. Er was hier een redelijk vervallen campement waar we water scoorden Er was ook een oudere man (ouder dan ik natuurlijk) die hier een motor had gekocht en met bepakking voor 6 weken rond toerde en dan in september weer terug kwam. Moedig hoor. Ook kregen we een wachter die de hele nacht op een stoel naast de camper heeft gezeten. Ik begreep uit de notities van Casper dat hier soms wat gestolen werd.

Er waren ook een paar projecten met brons gieten. Ze maakten mooie stukken, we hebben er een gekocht.

Hierna was het nog maar een klein stukje naar Ouagadougou, waar we ook een goed gesorteerde supermarkt vonden met redelijke prijzen. Het visum voor Benin hebben we hier ook gelijk gehaald.

Mevrouw de ambassadrice werd door haar onderdanen behandeld als de Koningin.

We kregen ook nog een hand van deze imposante dame. Het visum werd snel afgehandeld en we waren met een uur weer buiten.

We hadden de coordinaten van een hotel/campement Village Nong Taaba, prima vertoeven hier met stroom dus de airco de hele dag aan, een super zwembad met mooie meiden (sommige wel erg volumineus) en een erg goed restaurant.

Echt wat voor diehards zoals wij ;-))

Gelukkig is er hier weinig verkeer buiten de steden, maar wat er rijdt heeft meestal ook een deadwish.

Van de week hadden we bijna een vrouw onder de auto, ze viel van de fiets toen ze van het asfalt reed om ruimte te maken.

Ook Jan en Mariska hadden een vent onder de auto, hij liep er gewoon onder. Ze hebben hem overreind geholpen, hij bloede behoorlijk en zijn snel door gereden, heel verstandig.

Wel erg komisch: gisteren was er een vrachtauto uit jaar nul, volgeladen met boomstammen, die probeerde te keren op de weg, wat hem niet lukte. Een en al rook, volgens mij stookte hij ook hout?? er kwam er ook rook uit zijn oren. Hij rolt ineens met een vaart achteruit het talud af, maakt een bocht van 90 graden en rijdt, nog steeds achteruit, dwars door een muur. Het was echt de comedy capers. We lagen in een deuk.

Helaas gebeurde het net buiten beeld van de vooruitrij camera.

Mijn naam hier is Cadeau, bijna iedereen kent me hier en overal roepen ze mijn naam. Ik ben er nu achter dat het helemaal niet leuk is om zo beroemd te zijn. Ook willen de dames allemaal een baby van me, ik zal wel iets verkeerd begrijpen??

Heb net nog gekeken voor het weer: de komende 2 weken voor Benin 40 graden en zon, oef.

Wat vinden we van West Afrika.

Ik moet zeggen dat het ons wat tegenvalt. We hebben 900 dagen in 11 landen in Zuidelijk Afrika rondgereisd, maar hier is het echt heel anders, respect voor natuur en hygiene zijn ver te zoeken.

Open riolen zie je nog veel hier. Mensen stappen hun hut uit, laten hun broek zakken en doen hun behoefte. Er wordt hier nog erg veel op hout gestookt dus alles word gekapt en in brand gestoken. Ook is er erg veel katoenaanplant en ook hiervoor worden hele bossen gekapt. Het wordt zo alleen maar droger en meer stof.

Soms vind je nog wel wat moois, maar in vergelijk met de duizenden km die je hier rijd is het niet echt de moeite waard. Zelfs in de parks hier in BF hebben we nog geen wild gezien. Hopelijk wordt Benin de kroon op de reis, ik heb hier veel goede verhalen over gelezen.

Hierna draaien we om en gaan weer naar het noorden. Verder door Nigeria en de Congo's en alle problemen met het visum voor Angola zien we niet zitten, kijk maar eens op deze site: http://drivingthroughafrica.com van een paar jongens die nu met hun VW bus, na maanden proberen het visum voor Angola te krijgen, zijn gestrand en de auto terug verschepen naar Europa. Ze gaan nu backpacken in SA. Hun site is leuk om te lezen.

Van de meeste andere reizigers die in Pointe Noir gestrand zijn hebben we de verhalen gelezen.

Avontuur is leuk, maar zo afzien met al die corrupte lui, dat is niet ons ding. Het moet wel leuk blijven. Er zullen heus wel reizigers zijn die het lukt om er door te komen, maar wij zien dat niet zo zitten.

Burkina Faso 23-02-2012.

 

Het visum voor BF gaf geen problemen wel erg duur 126.000 chf en was met wat extra geld zo geregeld. Hier na zijn we nog wat door de stad gereden op de motor en hebben een verzekering geregeld voor de Yamaha.

En heerlijk gelopen door het Parc de Bamako en daar een goede lunch genoten.

Ook hadden we per mail contact met Casper http://ctjansen.nl , hij was ook in Bamako en kwam ons opzoeken. Een aardige vent met veel reis ervaring, hij reist al zo'n 10 jaar over over gehele wereld, de laaste 6 jaar ook in een expeditie truck. Ik had al veel op zijn site gekeken en het was leuk om hem te ontmoeten. Hij had veel cadeautjes voor ons: waypoints, tracks en boeken. Nogmaals bedankt Casper.

Ook het nieuwe stysteem van het horrengaas werkt perfect, helaas hebben die Afrikaanse prutsers het niet helemaal op maat gemaakt, inshalla.

Mijn maag kon weer wat verdragen en we konden verder onderweg naar BF, via Koloko. Eerst moesten we nog een nachtje slapen in Mali. We vonden een mooi bushcamp, lopen er een paar van die enge mannen met geweren, ze knallen alles neer wat eetbaar is, we voelden ons er niet op het gemak en zijn weer verder gereden. We hadden nog zicht op een hotel in Sissoko. Helaas kosten voor parkeren 10.000 CFA = 16€. Ja doei! We zijn op de vrachtwagen parking gaan staan naast een reusachtige houttruck, die hardhout had gehaald in Ivoorkust. Dat moest naar Nouakchot in Mauritanie, 4000 km verder. Nu weten we ook hoe de wegen kapot gereden worden: hij woog op zijn vrachtbrief 108.000 kg en dan de banden waar ze mee onderweg zijn: opgelapt met schoenzolen, ongeloofelijk. Eerst dacht ik dat hij over een paar lokalen heen was gereden, maar hij verzekerde me dat het African tires waren, oeps.

Met de tracks en tips van Casper zijn we bij Koloko na de grens rechts afgeslagen. Een schitterende natuur, eindelijk weer groen en we reden soms door een haag van mangobomen. Het pad was weinig bereden maar goed te doen. Bij Sindou hebben we een bushcamp gemaakt en de volgende dag zijn we naar Piques de Sindou gegaan, heel bizarre rotsformatie's, echt heel mooi. Een stukje verder waren de watervallen van Karfiguela, voorbij Banfora. We zijn hier naar boven gelopen om wat af te koelen in een van de poelen, het is erg heet. We overnachten op de parking hier. (ze noemen het campement)

Mali 17-02-2012.

Mali 17-02-2012.

We zijn al weer een weekje in Mali en hebben een paar mooie dagen gestaan aan een stroomversnelling aan de Senegal rivier, net ten zuiden van Kayes.

Via Nioro de Sahel zijn we naar Kayes gereden, 250 km. Helaas was 50% van de weg een weg met veel gaten en hadden we dat geweten dan hadden we de omweg van 350 km niet gemaakt en de piste van Kiffa naar Kayes genomen.

Bij Kayes hebben we het fort Medine bezocht. Dit wordt erg mooi gerestaureerd. Hierna hebben we drie dagen gestaan bij het Campement Touristique Chute et Jardin de Tacoutalo met als “manager” Yacouba Dembele. We hebben vandaar nog een leuk tourtje gemaakt naar de grootste watervallen van West Afrika, die inderdaad erg mooi waren.

Hierna via een zeer goede nieuwe weg naar Bafoulabe, waar we met een pont de rivier over moesten. Natuurlijk gelijk gezeur over de prijs: hij wilde 30,-€ hebben en na veel pijn en moeite konden we voor 15,-€ over, nog veel geld vond ik. Nu hoor ik net van Jan en Mariska dat ze deze pont ook hadden genomen en dezelfde problemen hadden. Ze zijn er wel voor iets minder over gekomen, maar ik begrijp nu ook de opmerking van de schipper: je bent zeker Hollander.

Jan had hier zijn visitekaartje ook al afgegeven ;-).

We hebben niet de weg langs de rivier genomen, van een paar anderen had ik vernomen dat de weg erg dicht gegroeid was. De Pistenkuh had er een week voor nodig om zich hier weg door te zagen en nog andere mensen, die we troffen in Marokko, hadden het in 3 dagen gedaan. Daar hadden we geen zin in. Na wat spoorzoeken vonden we de juiste weg naar Manantali, een goede piste. Hierna was het 100 km k.... naar Tambaga. Daar rij je dan in je 4x4 en denkt dat je wel goed bezig bent en dan komt er een echte reisbus als tegenligger ??? en een truck met oplegger (in het donker) oeps. Hierna was het een zeer goede weg naar Kita en Bamako.

Hier vonden we een mooie weg direct door het centrum en gelukkig hebben we niemand van zijn brommertje (echt veel) gemaaid.

Ook nog wat inkopen gedaan in echte supermarkt, maar wat een prijzen: melk 2,-€, een blikje cola zero 1,-€, een zak chips 3,50€ en tanken kost 0.95€ de/liter. Er 350 liter in gegooid en hij lekt weer, K.K.K.K.

Tot onze verbazing zijn Jan en Mariska ook hier in Bamako http://www.travel2survive.com/ en ze komen ons opzoeken op het camp waar we zijn, Campement Kangana. Ze hebben een erg mooie truck, helemaal zelf gebouwd met erg veel RVS en een mooie inrichting. Er is 3 jaar aan gewerkt, het is een goed doordacht concept en ondanks dat ze al vele km moeilijk piste hebben gereden met veel bomen ziet hij er nog wel goed uit. Zelfs dat ze op hun kant hebben gelegen in Marokko heeft niet zoveel schade gegeven.

Ze zijn vandaag erg laat nog vertrokken richting Pays Dogon, maar met alle onregeldheden zien wij dat niet zitten en zullen maandag een visum voor Burkina Faso halen hier in Bamako.

Zelf ben ik de laatste dagen wat gammel door de warmte of ik heb iets opgelopen, de darmen zijn nogal van streek en het gas alarm in de camper gaat steeds af waar A3 niet blij mee is, maar het geeft me wel wat verlichting.

Tot een volgende keer.

Gr. Joop! en Adrie.

Mali 10-02-2012.

We verlaten Mauritanie, het was een lange rit. Wat een land. Heb je een hekel aan je schoonmoeder

dan is dit de uitgelezen plek om haar op vakantie te sturen.

Wat een vuile bende weten ze er van te maken. We zijn door een paar stadjes gereden waar je op de middenberm niets dan vuil ziet liggen met er tussen door dode koeien, geiten en ezels. Ze laten alles liggen, een grote bende. We zagen dat ze soms ook wat ruimden en vervolgens gooiden ze dat dan net buiten de stad/dorp aan de kant van de weg, liefst in een droge rivierbedding.

Ook de mensen komen niet vriendelijk over. De vrouwen lopen allemaal zwaar gesluierd rond en de mannen hebben soepjurken aan en hun hoofd is ook helemaal in lappen gewikkeld.

40 road blocs (politie of douane) hadden we, waar ze ook nog allemaal een fiche (papier met al onze gegeven en die van de auto) wilden, dus wij blij dat we een printer aan boord hebben.

Op de laatste 125 km waren het er ook nog 7. Dit draagt niet bij aan een veilig gevoel, ondanks dat ze allemaal wel oke zijn en er maar 2 vroegen om een cadeau.

We hebben meestal wild gestaan, achter een duin ofzo. Na Kiffa kwam er stuk slechte weg van 150 km. De rest was prima te doen. Het landschap werd ook wat aantrekkelijker en voor de eerste keer een dag helder weer, zonder zand en stof.

Net voor Ayoun el Atrous zagen we schitterende rotsformaties, incl Rockdassies. Geloof het of niet, deze zijn verwant aan de olifant.

We zien soms de meest bizarre manieren van beladen. Het ene busje in de zandstorm heeft schoolbanken en de ander is beladen met schuimplastic. Hopelijk van Recticel, dit zou wel eens een boost kunnen geven aan mijn aandelen in dat bedrijf.

Bij de derde is alles er af gevallen.

Mali in, wat een verschil. De grensposten hadden we in nog geen 2 uur doorlopen, zonder gezeur om cadeau of allerlei gasten die je willen helpen. Wel moet je voor alles en nog wat betalen en omdat het vrijdag, een feestdag, was moesten we voor het Laisser Passer zelfs 30,-€ meer betalen. Dit hadden we al ergens gelezen en ook de verzekering verkoper zei dit al.

Incl. de visa en verzekering (card brune) voor 3 maanden en alle andere grenskosten was het wel 250,-€.

Ook het landschap heeft een hoog savanne gehalte met veel vogels en veel mooi vee.

We wilden in de stad Nioro in om te pinnen. De sfeer is gelijk zo anders, veel mensen zwaaien en lachen en dan zie een mooie rij witten tanden in de wel erg zwarte gezichten. Hier ook op de markt een en al vriendelijke mensen en ook veel vouwen, die we in Mauritanie bijna niet zagen. Je betaalt ook normale prijzen. Wel waren er wat bedelaars, maar niet vervelend. Er kwamen 3 jongetjes bedelen met leeg blik. Hier kun je dan wat voedsel in doen. Ze zitten op de Koranschool en moeten zo aan hun eten zien te komen. Ze zullen wel stinken vannacht: ik heb ze uien en wat brood gegeven. 

We rijden nu richting Kayes, naar de Senegal rivier die we willen afzakken (niet per boot) naar Bamako waar we een visum voor Burkina Faso moeten halen.

Gr. Joop en Adrie.










Nieuwe plaatjes

https://picasaweb.google.com/115016470318151789007/MauritanieEnMali2012

Nouakchott Mauritanie 06-02-2012

We zijn al weer 5 dagen in Maurtanie: stof, zand, stof, zand, stof en wind. Het is een grote woestijn.

We wilden graag het vogel natuurpark Banc d' Arguin bezoeken maar helaas mochten we er met onze bak niet in, tot 3.5 ton helaas.

In een zandstorm kwamen we 3 fietsers tegen. Echt afzien die mannen, veel respect voor zo een onderneming. Niet mijn pakkie aan om duizenden km door de woestijn te rijden.

Ongeveer 350 km zuid van Nouadibou kwamen we weer in de buurt van de zee. We zijn af geslagen naar het strand tot aan de voet van een duin waar we mooi uit de wind stonden. We zijn hier 2 dagen blijven staan omdat het ook weekend werd en we in Nouakchot het visum voor Mali moesten halen.

Er varen hier wat locale vissersboten voorbij en soms komt er een Jeep met lokalen erin langs. Dat zullen ook wel vissers zijn. Tijdens een strandwandeling kwam er een boot langs en de visser schreeuwde: vies, vies! Ja, we wilde wel vis. Hij vaarde met zijn neus het strand op en in een plastic zak werden ons 7 grote vissen aangereikt. Ze wilden gelijk weer weg varen. Ik wilde nog wel betalen. Nee, nee was het antwoord. Ik heb ze terug gewenkt en kon ze wat geld geven. Toen was ik de L.. en moest die vissen natuurlijk zelf schoonmaken. Gelukkig had ik dat al wel vaker zien doen in Marokko, dus dat kan ik nu ook.

Ook zag ik dat mijn dieseltank aan het lekken was op een plaats waar hij was ingekort. Ik heb het kunnen stoppen door een stukje rubber tussen de beugel en het lek te stoppen en het is nu dicht. Als de tank leeg is zal ik het wat beter repareren.

Vandaag naar de Ambassade van Mali en een vlotte service: om 15.00 kunnen we onze paspoorten met visums weer ophalen. Ook hier hebben we gelijk 3 maanden met multiple-entry genomen, zodat we in een keer klaar zijn als we toch weer terug moeten. Kosten 50,-€ p/p

We hebben wat ingekocht in een supermarkt, echt heel duur: 1 liter cola zero 1,75€ en

kant en klaar soepjes 1.50€, 2 kleine mandjes vol voor 50,-€.

We gaan vandaag weer een stukje verder, het is nog 1000 km tot aan Mali, maar de wegen zijn tot nu toe prima en wat ik begreep blijft dat zo tot aan de grens, maar 200 km zou slecht zijn.

Gr. Joop en Adrie.

Aangekomen in Mauritanie.

West Sahara, een omstreden land, nu geannexeerd door door Marokko, ik vind het prima, heerst er gelukkig wat orde.

Wat bizar is, is natuurlijk het landschap. We hebben wel 1500 km naar het zuiden gereden door een stenenwoestijn met soms wat zand, soms ineens een enorm zandduin. Wel eentonig maar soms ook wel mooi. De weg volgt de kust en soms heb je mooie vergezichten met een azuurblauwe zee met brekende golven met witte schuimkragen. We hebben op een aantal mooie plekjes gestaan. Bij Dakhla was het erg druk met Franse camperaars, er zijn er wel een stuk
 of 600, schat ik.

Ik heb nog een dagje met de Blokart gezeild.

Water is soms wel wat lastig om te krijgen. De eerste dag waren we te laat: om 11.30 stopten ze met uitgeven. A3 had al wel een bonnetje gekocht dus de volgende dag vroeg erheen, helaas waren er al 4 voor ons. De druk valt erg tegen en er is maar een slang. Nou ja, 2 uur later waren we vol. De dieseltank vol gegooid, heerlijk € 0.46 de liter, er zit 750 liter in en dus kunnen we weer zo'n 3000 km voort.

Er zijn zuidelijker steeds meer militairen, meestal in zeer primitieve met plastic gedekte gebouwtjes, je zou soms denken dat het vissers zijn.

We zochten een keer een plekje voor de nacht en kwamen bij een dorpje in aanbouw, zag er erg mooi uit met natuursteen en geheel in Art Deco stijl. Het bouwen gaat echter wel wat langzaam, denk ik, want de verf bladderde al van de kozijnen.

We hebben veel van deze nederzettingen gezien. Er woont geen mens, wie wil er wonen?
Wel zijn er regelmatig wat kleine visser nederzettingen, maar dat is meer om wat geld te verdienen, de vrouwen zitten ws wel ergens in de woestijn.

Vlak voor de grens zagen we een totaal uitgebrande expeditie auto naast de weg staan, dit schijnt twee weken eerder te zijn gebeurd.

Vandaag dus de grens over naar Mauritanie. We waren al vroeg daar, helaas waren er veel meer en dit terwijl we geen bijna geen auto haden zien rijden, dus er zullen er al veel in de rij hebben geslapen.Na 2 uur hadden we de 200 meter naar de slagboom afgelegd. Helaas moesten we door de scanner en dus weer in de rij met 8 trucks. 2 uur verder waren we er door.

Er stond bij de Marrokkaanse grens een man met een Mercedes die de campingbaas bleek te zijn van camping Baie de Levrier in Nouadibou. Hij kon ons wel helpen met de verzekering. De prijs was wel ok. Ik krijg zijn kaartje met tel.nummer er op, maar ondertussen is hij al onze begeleider, we zien wel hoe het afloopt.Dus hij voorop door het niemandsland: 3 km met met allemaal wrakken van gestripte auto's, tv's, computers en banden. Hier zou de film Mad Max kunnen zijn opgenomen. Er is geen weg, dus alle vrachtauto's stuiteren door het landschap.

Bij Mauritaanse grens werden we door onze camping maffiabaas in een recordtijd van 20 minuten overal doorheen geloodst.

Opgelicht werden we met het Carnet de Passages. Toen ik aankwam was Adrie al binnen en kwam naar buiten: ik moet 20,-€ hebben voor de tijdelijke import van de motor en de camper. Dit hoeft niet als we ons eigen Carnet de Passages gebruiken en dus vond ik het ook best als we ons Carnet niet hoefden te gebruiken als we voor dien 20,- € niet onze borg hoefden te riskeren.

Ik had niet in de gaten dat het Carnet al bij de douane lag en niet in de tas zat bij Adrie. Komt die boef naar buiten en drukt me het Carnet in de hand. Ik zie dat het toch is afgestempeld. Helaas 20,-€ door de neus geboord. Nu is de vraag wie heeft het: onze maffia baas of de douane. Nou ja, dat blijft eigenlijk gelijk, het zijn allemaal boeven en als je een witte kunt naaien waarom niet. Toen ik hem hier over aansprak kreeg ik het enigste juiste antwoord: This is Africa, man!

Het was onduidelijk voor ons waar we nu die verzekering moesten afsluiten. Onderweg werden we nog door 2 controle posten geleid en 60 km verder in Nouadibou gingen we direct naar het verzekeringskantoortje. 60,-€ armer.
De locale munt had ik nog niet. Nee, pinnen kan hier in deze stad niet, ik geef je een prima koers 350 MRO voor 1 €, terwijl het volgens mij 380 MRO is dus pakt hij hier ook nog 10% op.

200 meter verder is de camping, midden in de stad. Gelukkig is het maar voor een nachtje.
Als ik later de straat in loop en vraag naar een ATM, is er een paar honderd verder een die gelijk 80.000 van die dingen uitspuugt.
Natuurlijk is het allemaal niet veel geld, maar je weet dat je genaaid wordt, is het niet door die slimme maffia baas, dan ben je wel de klos bij de legal criminals aan de grens.

En als ik Jan en Mariska hun verhaal lees over die zelfde grens, dan hebben wij het met heel veel minder ellende doorstaan.
Het is een mooi land Afrika, maar door al die jaren van corruptie en machtsmisbruik en een andere mentaliteit zal het nooit wat worden.
Natuurlijk sturen wij horden ontwikkelingsidioten hierheen die proberen er nog wat van te maken, maar is bijna onmogelijk om van onderaan de problemen aan te pakken.Mocht je ooit het boekje Dokter Harry's ijsalon te pakken krijgen, dit geeft op een erg leuke manier een idee van de Afrikaans mentaliteit.

Ja, we zijn al meer dan 1000 dagen door Afrika gereisd en we houden er nog steeds van. Oke, vandaag dan wat minder, inshallah.