Chile, verharde weg??? waar???

We rijden ruim 1000 km door Chile, de wegen zijn bijna allemaal onverhard en er is veel wasbord en slaggaten. Het is er wel heel mooi. We zijn er 12 dagen en als het weer wat meer had meegezeten waren we er graag langer gebleven. Op de terugweg gaan we ook zeker weer via deze kant omhoog. Hopelijk is het weer dan wat beter.

Het was een lust voor het oog om door Chile te rijden. Het nadeel is wel, ondanks dat het erg dun bevolkt is, dat er overal hekken staan en het best moeilijk is om een plekje voor de nacht te vinden. We hebben op ons navigatiesysteem veel overnachtingsplaatsen van andere overlanders en dit helpt wel.

We staan toch op mooie plekjes, vaak aan een riviertje. Een keer hadden we wel natte banden omdat door de regen het water steeg. Maar we zijn niet weggespoeld.

Onderweg treffen we veel fietsers, alle respect op deze slechte wegen met veel wind, stof en soms regen en koude nachten. Zo maakten we onderweg tot 3x toe contact met Carla-Paz, Chileense en haar vriend Rory uit Ierland. Ze zochten een een plekje en belandden bij ons. We hebben ze verwend met warme soep die Adrie zelf had gemaakt en 's avonds een wijntje, plaatjes en verhalen, altijd weer leuk.

In Coyhaigue, de hoofdstad van de provincie hebben we nog wat inkopen kunnen doen en als je dan ziet wat je in je karretje hebt voor 135,- € schrik je best. Het is erg duur en we staan versteld hoe goed de supermarkten hier zijn gesorteerd, ongelooflijk veel beter als in Argentina.

Gelukkig is de brandstof in Zuid Argentina dan weer goedkoper. Campings doen we niet vaak of het moeten de vrije camps zijn, uit eten gaan we zelden en een kopje koffie buiten de deur ook weinig.Van de week lieten we ons weer eens verleiden op een terrasje in El Calafate in de zon: bijna 10,-€ voor 2 cappucino! Oeps, de duurste tot nu toe en niet eens de beste.

Op 5 December de klompen buiten gezet met een wortel er in en ja hoor een geschenk voor A3. Dat kan ook niet anders als je op dezelfde dag jarig bent als de goede Sint.

We rijden naar een Estancia die bijna geheel gericht is op bezoekers die het nabij gelegen park bezoeken, met grotten waar ooit Indianen rotstekeningen hebben gemaakt. De oudste moeten al wel 9000 jaar oud zijn. Er is een toegangsweg via de Estancia waarbij we te voet een canyon in en uit moeten. De foto's van het pad zagen er best heftig uit en A3 heeft er een nachtmerrie van gehad, ze zag zich al in het ravijn vallen en slaapt slecht, dus we nemen maar een ander route met de Turtle naar het Visitorscentrum. Het is wel interessant met allemaal handjes die in negatief zijn afgebeeld in diverse kleuren. Ik kan me niet voorstellen dat ze onder deze overhangende rotsen zolang zijn goed gebleven, maar het is een Unesco World Heritage Site, dus het zal wel.

's Avonds komen er nog Nederlanders met 2 Toyota Overlanders bij ons staan die we al kenden van Cape Valdes.

Dat we zuidelijker komen merken we goed, het tweede dekbed hebben we er weer bij in gestopt.

Op weg naar de gletschers ziet Adrie op het meer veel boten (denkt ze). Met wat moeite weet ik haar te overtuigen dat het ijsschotsen zijn. Ja, dat zijn we niet gewend.

We bezoeken Los Glaciares National Pargue en gaan naar de Glaciar Perito Moreno.

Op de meteo had ik gezien dat zondag een super mooie dag zou worden en dat was het.

Wat een imposant gezicht deze ijsmassa die zich in het Lago Argentino stort met een snelheid van 2 meter per dag. Hij is aan de voorrand 4 km breed, 50 tot 60 meter hoog en 31 km lang.

Wat een prachtig gezicht: het blauwe ijs met die bizarre vormen die dan krakend omvallen en in het meer storten met een donderend geraas: dus stel je voor ijsbrokken soms zo groot als een flatgebouw die in het water storten, super. We zijn de gehele dag gebleven. We hebben ons huisje bij ons, maar mochten helaas niet overnachten in het park. Wel in Pargue Lago Roca. Helaas kwamen we, toen we er bijna waren, bij een bruggetje met bordje 8 ton en wij zijn 13 ton. Er naast was een doorwaadbare plaats. Een goede bijrijder gaat dan altijd te voet kijken of er kuilen zijn en hoe diep het is, maar ik heb Adrie wel eens eerder kopje onder zien gaan en het stroomde hard, dus trek ik mijn schoenen en broek uit en loop er in. IJs en ijskoud.Ik ben nog niet aan de overkant of er komt een boer aan met zijn auto, die een gekke toerist daar in zijn onderbroek in het koude water ziet staan. Volgens hem is de brug geen probleem, dat doet iedereen met allerlei voertuigen. Met een pikkie van nog geen cm klim ik weer op de kant en bedank mijn bijrijdster dat ze geen foto heeft gemaakt en hem weer heeft opgewarmd.

Wees niet bang voor mijn lul. Het is soms een stijve pik, maar hij is net zo lief als ik. (liedje van Doe Maar)

We staan nu op de vrije camping hier en de Nederlanders zijn in de meerderheid: een stel op een motorfiets met tentje, een Iveco 4x4 truck met dubbelcabine, Pa, Ma en 3 kids en wij.

Grappig!

Tot een volgend keer.

Gr. Joop en Adrie.