En op naar Bolivia.

We zijn nu ook te vinden op Facebook http://www.facebook.com/joop.bernard.3

Na 10 dagen Iuique verlaten we Fly Park. Iquique is niet de leukste stad om te verblijven, maar Fly Park was goed vertoeven, zeker met onze Zuid Afrikaanse vrienden, een zeer interessante familie. We zullen ze missen.

Als we dan langs de start komen kan ik het niet laten toch nog een uurtje te vliegen. Het was ons een waar genoegen. Leuke mensen ontmoet, maar nu weer verder. We gaan via Arica richting Bolivia.

100 km voor Arica besluiten we naar het strand te rijden voor de nacht. (Caleta Camarone) We zakken in een uitloper van de rivier door harde laag de fesjfesj in. De banden moeten behoorlijk leeg. De lokale vissers kwamen scheppen (die hadden ons van bovenaf zien staan) en op 1.5 bar kwamen we er uit. De mannen moesten wel hard lachen toen ik ze alcoholvrije biertjes gaf. Ja hoor, rare lui die toeristen. Alcoholvrij bier!

We blijven nog wat hangen op het strand bij Arica, maar besluiten om toch al wat omhoog te rijden richting Bolivia, om alvast wat te acclimatiseren. De volgende dag is daar de grens. Chili zijn we zo uit, maar dan Bolivia in. Het is de bekende chaos zoals we gewend zijn van West Afrika, inclusief de corrupte politie. Die vonden deze keer dat we verkeerd geparkeerd stonden, ha, ha. Het formulier voor bescherming van toeristen bracht weer uitkomst. En we mochten weer verder.

Een totaal andere wereld rijden we binnen, het is een stap terug in de tijd en echt een “derde wereld land”. De wegen zijn niet al te best en alle chauffeurs zijn LOCO LOCO. Echt, van alle 60 landen die we gedaan hebben staan deze in de top 3 voor ons.

De nacht valt ook sneller en om 18.00 is het alweer donker. We halen La Paz niet voor het donker en slapen onderweg, net iets van de weg af, achter een grote hoop stenen.

We zijn om 10.00 uur in Hotel Oberland, het overlanders trefpunt in La Paz. We zijn met 8 landen vertegenwoordigd en we passen er met de Turtle nog net tussen.

Coen en Karin-Marijke zijn ook net aan gekomen uit Nederland en waren zo vriendelijk om voor ons onderdelen voor de Turtle mee te nemen. Als dank gaan we samen eten en ik betaal voor een goede soep, een hoofdgerecht en een grote fles Cola: 4 euro, incl fooi. Het is bijna genant.

Adrie wil gelijk al haar keukenspullen verkopen, maar ik vind dat dit hier toch niets opbrengt en kan haar op andere gedachten brengen.

Via via krijgen we een adres van Ingenieria de Transportes om de voorste krukas keerring te vervangen, deze lekt wat olie en ook de thermostaat was defect.

Het is een grote firma in zwaar transport onder Duitse leiding. Helaas hebben we de baas niet ontmoet, deze was ziek. Ze werken alleen aan hun eigen auto's, maar maken voor overlanders een uitzondering. Na veel zoeken vonden we ze en om 11 uur gingen we gelijk aan de gang. Ik had nooit verwacht dat we de klus in een dag konden klaren, maar de dag er op was het een feestdag (Corpus Christi), dus het moest wel. Met man en macht werd er gesleuteld. Met de heftruck werden de intercooler en de radiateur eruit gelift en de thermostaat werd gedemonteerd. De krukas pully zat zo vast als een huis. In het werkplaats handboek van DAF stond een afbeelding van een speciale trekker en die werd in no time op de draaibank gemaakt. Toen gaf het ding zich gewonnen. Gelukkig pasten de onderdelen. Ook vonden ze een nieuwe thermostaat voor het koelsysteem. Na alles weer te hebben gemonteerd en afgevuld met 40 liter nieuwe koelvloeistof konden we, super blij, weg. De volgende dag was een rustdag. Ik was behoorlijk gesloopt en lag om 20.00 uur al op bed. Zo hard werken op 4000 meter, dat is toch wel wennen. Vrijdag gaan gaan we nog een dag voor onderhoud en het maken van een nieuwe radiator bescherming.

Onze dank aan de mannen van http://ingenieriadetransportes.com

We willen naar het Titikaka meer.

We dachten: op zondag komen we wel makkelijk door het chaos verkeer van La Paz. Helaas zijn er dan ook duizenden taxi's onderweg en we hebben twee en een half uur nodig gehad om naar het noorden van de stad te komen. Er wordt gevochten om elke vrije meter en cm op de weg. Regels zijn er niet.

Het Tititaka meer is op 3800 meter het hoogste meer te wereld en bekend van de grote drijvende Totorariet eilanden en boten.

We zien onderweg een groot feest bij een kerk en gaan er even kijken, leuk en luid met 's morgens al veel bier. Hierna een heerlijke forel uit het meer gegeten.

Voor we met de ferry naar Copacabana rijden, slapen we in een klein dorpje aan het meer. Helaas heeft Joop het weer moeilijk op deze hoogte en na een slechte nacht en pijn in zijn borst, besluiten we de het bezoek aan Copacabana te schrappen en terug te gaan naar La Paz.

Op de weg terug hebben we een leuke ontmoeting met een man die Thor Heyerdahl geholpen heeft de Totorariet boot Ra II te bouwen. Deze is van Marokko naar Barbados gevaren om te bewijzen dat dat kon. Paulino Esteban is nu meer dan 80 jr oud en een interessante man.

Joop wil de meest gevaarlijke weg ter wereld, tussen La Paz en Coroico, nog rijden met de motor, maar weer een slechte nacht doet ons besluiten toch maar wat lager te gaan en 400 km verderop begint het eindelijk te dalen.

Helaas komen we in het donker aan in Cochabamba. We hadden een camping gevonden via internet, maar liepen onderweg vast en konden het niet vinden. We zijn toen naast een kerk met school gaan staan. De bewaker wilde dat we ons eerst bij de politie gingen registreren? We hebben hem toen een fiche gegeven met onze gegevens en toen mochten we blijven staan.

We hadden een National Park Toro Toro ontdekt, 100 km zuid van Cochabamba. Hier zouden veel 

Dinosaurus sporen zijn en het zou er erg mooi zijn. De weg is best ruim aangelegd met stenen uit de rivier, dus een echte kasseien weg. 

Onderweg slapen we nog een keer in de rivierbedding en de volgende morgen zijn we al vroeg in Toro Toro. We vinden een goede plek om de Turtle neer te zetten. In het dorp vinden we een paar andere toeristen om samen een toer te maken. (dan kun je de kosten delen) Eerst een wandeling bij en over prachtige rotsformaties en dan een grotten tocht. Erg mooi en het was best lastig op deze hoogte, 3700 m. om door zo een grot te kleuteren. Adrie had het na het lopen en klauteren wel gehad en is wijselijk niet mee gegaan de grot in.

Na drie dagen verlaten we Toro Toro om om via de zuidelijke route naar Santa Cruz te rijden. Heel apart. Zo rij je dagen in de woestijn en dan ineens duik je het regenwoud in.

We besluiten om al wat van de pas naar beneden te rijden om niet zo hoog te hoeven overnachten. Wat een vergissing. We komen in een file terecht. Het heeft wat geregend en de vrachtauto's helling op hebben geen grip op de gladde weg. Het verkeer breekt uit in chaos, alle personenauto's rijden langs de vrachtauto's op wat dan weer het tegen verkeer geen mogelijkheid geeft om omhoog te rijden en de vrachtauto, ja ook wij, laten die eikels er niet tussen. Het gevolg is dat we 's nacht om 2 uur niet meer vooruit komen. We vinden een plekje lang de weg en proberen wat te slapen. We zijn erg moe en al de hele dag aan het rijden. Ondanks alles kunnen we nog 4 uur slapen. 's Morgens beweegt het weer en we sluiten aan. Meter voor meter komen we de berg op en 17 uur later zijn we aan de andere kant beneden. Wat een gekkenhuis. Maar ach, we zijn nog heel, dus wat wil je meer.

We proberen info te vinden over Carrasco National Park om dat te bezoeken. Het probleem is dat je er alleen met een gids in kan en dan nog alleen in het weekend of op afspraak. Het touristen kantoor is echter dicht en het wordt niets.

Van vrienden kregen we bericht dat ze 200 km verder op 
onze route bij een mooi hotel staan. We zouden daar dus met drie uurtjes kunnen zijn. We komen helaas weer in een file. Wat blijkt: de studenten zijn aan het protesteren en hebben wegblokkades opgeworpen. Volgens een chauffeur zal het om 12 uur 's nachts weer open gaan en waarschijnlijk de volgende dag weer geblokkeerd worden. We draaien om en besluiten de Turtle een grondige wasbeurt te geven bij de rivier. Een mooie klus en hard nodig na al die maanden stof en zout wegen. Met onze eigen pomp pompen we water uit de rivier en na een paar uur glimt hij weer. We begrijpen van iemand anders dat de blokkade om 4 uur al wordt opgeheven, dus gelukkig hoeven we niet in het donker te rijden. De weg is leeg. Maar helaas niet voor lang, want we halen de file al snel in. De auto's en trucks hebben moeite met alle opgeworpen blokkades. Ook zien we erg veel glas op de weg van gesneuvelde ruiten. We waren blij dat we er niet tussen hebben gestaan met die rellen.

Drie km voor het tolstation loopt alles weer vast: de personen auto's dringen weer voor en rijden langs de file wat dus weer de nodige taferelen oplevert met het tegen verkeer. Volgens mij loopt de meest gevaarlijke weg ter wereld gewoon door heel Bolivia.

Ondanks de coordinaten die we van Ruedi en Susi http://schoensleben.ch gekregen hebben we moeite om hen te vinden. We vragen een jongeman op een brommer, die weet waar het is, om ons er heen te begeleiden in het aardedonker. Het is een schitterende lodge met zwembad en met een wondermooi uitzicht. Hier blijven echt wel een paar dagen.

Tot een volgende keer.

Gr. Joop en Adrie.