Wat een giga-groot land, Brazilië.

We verlaten de Pantanal en onderweg vinden we een heel pittoresk dorpje: Cidade de Goias, erg oud en heel authentiek. Op zoek naar een overnachtings plek vinden we een zwempark met camping, erg mooi maar veel geluidsoverlast, echt die Brazilianen breken wat dat betreft alle records.

We besluiten eerst naar het noorden te rijden en dan via de kust naar het zuiden, zodat we in het begin van de zomer niet weer in de kou zitten zoals verleden jaar.

Het zijn heel grote afstanden hier. We rijden echt de hele dag langs maïsvelden, zo ver als het oog rijkt. Ze maaken er hier brandstof van, zelfs zoveel dat ze het kunnen exporteren. We zien de mega steden niet zo zitten en slaan voor Brasilia al af naar het noorden de 153 op. Een erg drukke weg met veel vrachtverkeer en maar 2 baans, wat het soms wel erg spannend maakt. Zeker omdat het erg heuvelachtig is moet er natuurlijk helling op ingehaald worden.

Je kunt onderweg goed eten en slapen bij de grote tankstations maar het is daar best druk en niet zo rustig dus zoeken we vaak een wat meer afgelegen plekje. Zo komen we ook aan een groot stuwmeer: Lago Serra de Mesa. Hier liggen ook wat woonboten, sommige op de kant omdat het meer nu wel 15 meter lager staat dan voorheen. We maken leuk contact met een paar woonboot-mensen: Swami en Saulo. Helaas komen er een stel gekken 's nachts met een als discotheek omgebouwde auto voor hun feest en wij hebben geen prettige nacht. Als we weg willen gaan zijn de start accu's leeg. Dat had ik al eerder gehad. We gaan op zoek en naar een accu specialist en het blijkt dat een van onze start accu's is overleden. We zetten er 2 nieuwe in en gaan maar weer terug naar het meer. We maken met Swami en Saulo een mooie zon's ondergang tocht over het meer.

De volgende stop is weer 600 km verder bij Palmas.

Helaas laat de Turtle ons in de steek. Hij houdt in en loopt niet meer goed. Het diesel filter is bijna leeg, dus denk ik dat hij ergens valse lucht trekt. Zoeken, zoeken, maar het probleem wordt steeds erger. 10 km voor Urupi stranden we echt. Ik krijg hem niet meer aan de gang. Het wordt al donker en daar staan we dan op een erg drukke twee baans weg waar het verkeer ons voorbij raast. Ik stop een brommer en deze belooft hulp te sturen, maar we zien niemand komen en ook de politie stopt niet ???? Het is nu donker. Met veel lichten weten we eindelijk een politie wagen te stoppen. Het is geen verkeerspolitie, maar ze waarschuwen deze over de radio. Dan stopt er ook nog een man in een pick-up. Hij is monteur en wil wel even kijken. Gelukkig komt de politie ook en dat maakt het wat veiliger om te sleutelen zo langs de weg in het donker. De cabine weer gekanteld en met lucht blazen we de leidingen door. We vinden in een banjobout van het brandstof pompje vuil en ja, na dit gereinigd te hebben doet de Turtle het weer en wij zo blij. Edgar, zo heet de man wil geen geld. We geven hem een fles wijn, bedanken de politie en gaan op zoek naar een plek voor de nacht.

De volgende dag toch nog voor controle langs bij de diesel specialist. Hier controleren en reinigen we alles en stellen ook de injectoren opnieuw af. De kosten vallen erg mee: 85 euro. Daar red je het niet mee in Nederland.

We komen dus toch nog in Palmas, eerst via Taquarucu, dit is een eco dorp? Geen idee wat ze daarmee bedoelen, geen eco gezien. De natuur is wel erg mooi met veel watervallen. Bij de eerste lopen we een mooie route en ik zwem nog onder een waterval. Terug zoeken we een camping, maar deze blijkt gesloten ivm met renovatie werk. We zien nog een ander bord met een waterval op een farm, we rijden maar het pad wordt erg smal en er zijn veel bomen. Dan stranden we toch bij een bruggetje wat ik niet zie zitten. Achteruit en zien te draaien. Dan raak ik een hoge paal met de linker zijde van de cabine en breek de hele richting aanwijzer en zijn behuizing in tweeën. We vinden een rustig plekje en alles wordt gedemonteerd. Gelukkig had ik nog 2 componenten epoxi mee en heb het allemaal weer aan elkaar geplakt. Het licht maar met rood plakband wat afgewerkt. Nee, het zit ons niet mee de laatste dagen.

Via een mooie omweg rijden we naar Palmas. Ik had gezien dat je daar ook kunt vliegen. Via een slecht pad komen we op we boven op de berg en vinden de start. Het is wat klein maar prima te doen. Er staat al iemand klaar en ik pak ook mijn spullen. Alleen, beneden landen is geen optie omdat het 27 km is om weer boven te komen en het is al het einde van de middag. Na een half uurtje wil ik boven aan de klif landen. Met grote oren vlieg ik paar keer aan maar er is te veel up wind en de landingsplek is erg klein. Bij een derde poging heb ik hem bijna aan de grond. Dan word ik door een vlaag toch weer opgetild en parkeer hem in een boom. Wel balen, na 24 jaar mijn eerste boomlanding op de rand van de klif. Ik maak alle lijnen los en met wat zaagwerk heb ik hem er met een uurtje er weer uit. We verkassen nog naar een ander plekje want het schijnt er niet veilig te zijn 's nachts? Geen idee wie hier 's nacht langs moet komen, maar uit de lucht had ik een mooi plekje gezien. Hier hadden we een mooi uitzicht over de stad en we zijn 's morgen naar een uitzichtspunt gelopen om de zon te zien opkomen. We zijn hierna naar de rivier gereden en hebben er een mooi plekje gevonden. Ik ben al een paar dagen verkouden en heb nu Adrie ook aangestoken (natuurlijk), dus willen we hier wat uitzieken.

We willen naar Sao Luis, dus dat is nog 1200 km te gaan tot we weer aan de kust zijn. We kunnen er geen camping vinden. Het is een grote stad met ruim een miljoen inwoners, het is erg warm en sticky, dus schrappen we Sao Luis en rijden naar het natuur park Lencois Marahences. Helaas mag je de meeste natuurparken alleen met een gids in hier in Brazilië? Maar ik heb op de GPS een route staan die langs het park naar zee gaat. We komen via Barreirinhas bij de rivier waar een pontje is dat ons wel over kan zetten. De stroomdraden moeten even omhoog geduwd en wij de pont op die gelijk op de bodem ligt. Met enig werk komen we los. Aan de overkant is het dik zand en een klein dorp. Ik vraag hoe de weg verder gaat en begrijp dat ik de eerste ben die ooit met zo een grote auto hier is gekomen. Ze betwijfelen of we wel verder kunnen ivm met de bomen en stukken moeras. Dat is balen. We parkeren naast een kerkje en trekken veel bekijks. Via de buurman regelen we tour met een jeep, dan weten we meteen of het te doen zal zijn. Niet dus, maar we hebben een mooie rit en zwemmen in 3 meertjes hier tussen de duinen. De volgende dag met de pont weer terug. Ze leggen de pont al in wat dieper water en ik moet een klein stukje door de rivier rijden om er op te komen, maar het lukt weer en we bereiken de overkant. Op onze GPS staat een pad naar het zuiden, 50 km dan weer verhard. Helaas zou dit voor ons ook niet te doen zijn. Weer balen want dit betekent 600 km omrijden. Ik ga met onze kaart informeren hoe we er wel kunnen komen en er blijkt een ander pad te zijn, maar dat staat niet op onze GPS. We vinden een gast die beweert dat het moet kunnen met onze auto. Hij heeft een vriend die wel mee wil want deze knul heeft daar nog een vriendin zitten, is het verhaal. Het is alweer laat en ik zie het niet zitten om met een gids in de pampa te slapen. De route is 100 km en volgens Loro, onze gids, zullen de bruggen geen probleem zijn. De prijs is afgemaakt op 50 euro. We slapen aan de straat voor zijn deur en vertrekken om 7 uur al. Onder protest van Adrie want die heeft altijd wat start problemen 's morgens en daar helpt na al die jaren zelfs een nieuwe accu niet bij.

Het pad blijk echt goed te zijn en we balen dat we toch met een gids opgescheept zitten. Ok, er zijn wat slechtere stukken en wat andere wegen waar hij ons de goede route aangeeft en ja, er was ook weer een brug waar ik toch maar even een kruisje bij heb geslagen, maar na 4 uur: ja, asfalt! Onze gids links af en wij rechts af.

We rijden ergens het strand op bij Tutoia, het is zo hard als beton bij laag water en we genieten van de strand rit. We vinden een mooi plekje waar we 2 nachten blijven en ik ook weer eens kan zeilen op het strand met de Blo-kart. Het gaat zelfs zo goed dat ik wel erg ver ga en het nogal lang duurt voor ik terug ben. Adrie was best ongerust. We rijden van dorp naar dorp en van strand naar strand, erg mooi. We hebben nog wel 5000 km kust te gaan hier in Brazilie. Door de enorme afstanden heb je ook veel klimaat verschil. In noorden, waar we nu zijn is het warm en vochtig en ruim 30 graden en 's nachts koelt het maar weinig af en dat in hartje winter!

We gaan het hier wel uithouden de komende maanden. Witte stranden, palmbomen en een lekkere temperatuur, er zijn slechtere plekken op de wereld.

Tot een volgend keer.

Gr. Joop en Adrie.

Op naar Brazilië. 01-07-2013

We bezoeken in Buena Vista nog een Zwitser die een kaasmakerij heeft, Queseria Suiza. We scoren lekkere kaasjes en slaan voor de komende maanden goed in.

Ook hebben we nog een rondleiding door de koffie plantage van de Hacienda El Cafetal. 95% van de koffie gaat voor export naar Nederland.

De Lodge was prima vertoeven, maar na 5 dagen wilden we toch weer verder. Helaas had het 's nachts goed geregend en was het erg drassig op het mooie grasveld. We hebben de zand platen gepakt en ook die van Ruedi en Suzie. Zo konden we een paadje maken om er uit te komen zonder al te erge sporen te trekken.

Ons plan is om via de noordelijke route naar Brazilië te rijden via een paar leuke dorpen met Jezuieten kerken uit 1750 die de laatste jaren gerenoveerd zijn en tot het Unesco wereld erfgoed behoren.

De film The Mission met Robert de Niro speelt zich af in dit gebied. We hebben hem gezien op de laptop.

Het laatste stuk naar de grens is dan 500 km onverhard. Van de man bij het toeristen bureau vernemen we dat de weg erg gevaarlijk is ivm overvallen. Er is daar drugs productie en smokkel. Bolivia is 's werelds grootste producent van coca bladeren waaruit uit cocaine wordt gewonnen.

We gaan toch door en vragen bij alle militaire posten of de weg veilig is. Overdag moet het wel ok zijn. Drie dagen rijden we er over. De rooie zooi is soms nat en erg glad maar over het algemeen was het goed te doen.

We moeten ergens overnachten en zien een bord met iets over een eco-dorp, lodge en camping. Wij zoeken, maar helaas. Volgens een meisje waren we de eerste toeristen ooit. We vinden een plekje aan een mooi meertje waar het hele dorp komt baden en tanden poetsen, grappig.Tijdens de tweede nacht vinden een plek bij een hotelletje. Prima te doen tot 's nacht de bewaker begint te schieten, dan lig je toch niet meer zo lekker en even naar buiten gaan om te vragen wat er aan de hand was wilde Adrie ook niet.
Het laatste stuk naar de grens was erg mooi met veel watervogels langs de weg. 

.

Bij de grens was het erg onduidelijk hoe, wat, waar en we zijn 3 x tussen de grens en het dorp heen en weer gereden op zoek naar de Boliviaanse douanepost. Ze zijn daar echt geen toeristen gewend, daar zal de reputatie van de route ook wel mee te maken hebben.

Brazilie in ging prima. Eerst was een militaire controle op voedsel, drugs en wapens, dus moest ik mijn AK-47, de aardappels, de eieren en de cocaïne inleveren.

80 km verderop in Caceres moesten we ons melden bij de Policia Federal en daar kregen we ons 90 dagen visum zonder problemen.

We stonden op een mooi plekje langs de rivier, in de stad zelf. Wat ons gelijk opviel was dat de mensen veel opener zijn als in Bolivia en erg hulpvaardig, dit geeft een goed gevoel voor onze reis in Brazilie. Veel mensen willen even praten en bewonderen de Turtle. Helaas is dat portugees net Chinees en begrijpen we er niet zo veel van.

De Pantanal is het grootste moeras gebied ter wereld met half de oppervlakte van Frankrijk. Je kunt er eigelijk alleen goed met een boot in.

Een goed boek wat zich voor een deel afspeelt in dit gebied is Het Testament van John Grisham.

Er is ooit een weg gepland dwars door de Pantanal, maar na 140 km zijn ze gestopt en deze weg willen we rijden. Er is veel moeras langs de weg die op een dijk is aangelegd en er zijn 120 bruggetjes van hout. Een aantal kunnen we ivm met laag water omzeilen maar bij brug 46, na zo'n 60 km vinden we ons Waterloo. We repareren de brug met wat planken, want er zijn erg veel planken gebroken. Helaas inspecteren we niet de gehele brug en we komen in het tweede gedeelte een erg slecht stuk tegen. We horen veel kraken en zelfs wat breken. Aan de overkant gekomen lopen we terug en schrikken. We hebben het gehaald maar balen wel dat we dezelfde weg terug moeten. 5 bruggen verder zie ik het niet meer zitten, ik wil onze Turtle en mijn nachtrust niet verder op het spel zetten en we draaien om. We leggen nog een paar planken over de gaten en bereiken, zonder er doorheen te zakken maar wel weer met gekraak, de overkant. We gaan weer terug naar de boerderij waar we al drie dagen hadden gestaan en waar we elke morgen worden gewekt door een vogel concert. We kunnen ook mooie wandelingen maken over het terrein en spotten 2 soorten Ara's, veel parkieten, 2 soorten aapjes, herten, capibara's en veel kaaimannen.

Er komen nog een stelletje Belgische overlanders op de camping, Nathaniel en Anita. Zij hebben 5 jaar een werk onderbreking, daar hebben ze in België mooie regelingen voor. Ze reizen in een VW busje dat ze in Chili gekocht hebben. Primitief, maar voor hun echte luxe. Ze hebben al heel wat meer ervaring als wij met het vissen op Piranhas en we hebben 
er zo een stuk of 30 op de kant liggen.




 Ze bijten de lijn zo door, dus moet je eerst een stukje staaldraad monteren. Ze hebben erg gemene tandjes en een beet zal een behoorlijke infectie veroorzaken.

Nathaniel maakt ze schoon en ze gaan op de gril. Er zit erg weinig vlees aan maar het is wel interessant om eens Piranha te hebben gegeten.

We gaan naar het noord-oosten naar de kust en moeten 3000 km rijden. De afstanden zijn giga groot hier. Het is allemaal 2 baans met soms heel veel gaten.

Ik kwam tijdens het zoeken naar reisgidsen toevallig een tv special tegen van Top Gear in Bolivia, echt top humor, een aanrader.

Tot een volgende keer.

Gr. van Joop en Adrie.