Onze vlucht van
Cartagena naar Miami verliep op tijd en mooi snel, een directe
vlucht. We hadden geen problemen met douane (ja, ja, hoe bestaat het)
en kregen 6 maanden visum. De huurauto was wel een probleem, deze had
ik vooraf geboekt maar kreeg hem niet mee omdat mijn officiële
rijbewijs in de camper lag en ze een kopie hiervan en mijn
internationaal rijbewijs niet accepteerden. Gelukkig vonden we een
andere verhuurder die wel een auto aan ons wilde verhuren. Op naar
onze AirB&B, ongeveer 80 km noord. Wel erg wennen met al die
wegen kriskras over elkaar en alles in miles.
Ons onderkomen heeft
een mooi zwembad, maar helaas hadden we ons niet gerealiseerd dat het
in Florida ook winter is en het water was voor ons te koud. Bill,
onze host, was zeer behulpzaam en had ook al onze Amazon pakketten in
ontvangst genomen. Het was net Kerstmis met al die pakjes:
reisboeken, kaarten en ook had ik een nieuwe lier voor het hijsen van
de motor besteld. Ondanks dat het plaatje een hele lier toonde, kreeg
ik alleen een motor, dus deze kon weer retour.
Zondag: onze vriend
Christian opgehaald van zijn Caribean cruise. Er lagen 5 van die mega
cruise schepen met 5000 personen per schip, echt giga. We waren blij
dat we niet zelf ook zoiets geboekt hadden.
Volgens mij was
Christian's mooiste ervaring de gevouwen handdoeken in dierenvormen.
Het is zeker niet
zijn Love Boat ervaring geworden met al die oude dames aan boord :-)
Maandag: onze auto's
zijn aangekomen en ze staan in de haven, nu nog ze er uit zien te
krijgen.
Onze agent was een
teleurstelling. Volgens hem moesten we wachten tot de douane de
auto's gecheckt zou hebben en zouden vrij geven. Wij zijn het daar
mee niet eens en willen naar de haven om te kijken, want we zijn erg
nerveus of onze huizen de tocht overleeft hebben.
We treffen onze
agent bij de douane en vernemen we dat de auto's nog niet zijn vrij
gegeven. Ik word gelijk gevraagd of ik Geert Wilders ken. Ik zeg dat
dit geen vriend van me is. Foute opmerking. De man vindt Nederland
veel te liberaal, dus dat wordt lang wachten op de auto, vermoed ik.
We gaan naar het terrein van SC Lines, waar onze auto's staan. Daar
treffen we ook Peter, de Canadees die op hetzelfde schip heeft
verscheept. Het verhaal is, dat de douane er was, maar dat onze
auto's waren afgesloten en dat ze er niet in konden. Dat klopt, want
we hadden verwacht dat we bij de douane controle moesten zijn, maar
nee hoor. Ze hadden wel geprobeerd mijn auto open te breken, want een
van mijn hangsloten was verdwenen. Gelukkig zijn ze niet verder
gegaan met breekijzers. Ik was erg blij dat dit de enigste schade
was.
We maken de sloten
open en laten de sleutels op het kantoor van SC Lines. Zij melden aan
de douane dat ze weer kunnen komen. Dit was maandag.
Dinsdag: we gaan
weer naar de haven, we zijn er de hele dag en proberen van alle
kanten de douane te contacten voor inspectie, maar helaas.
Dan is het alweer
woensdag: het zelfde verhaal. Christian komt met idee of SC Lines
onze auto's niet door de scanner kan rijden bij douane. Dit was bij
Peter maandag al gedaan. Ja, dat is geen probleem. Nu blijkt dat ze
daar ook gelijk binnen willen kijken. YES, YES, dat begint ergens op
te lijken.
Donderdag vroeg zijn
we weer bij het loket van de douane. Wat blijkt, onze auto is vrij
gegeven, maar die van Peter en Christian niet, dus voor hen nog meer
stress. Maar dan lukt het voor hen ook eindelijk. Dus, 4 dagen
verder, eindelijk op pad en op zoek naar een super markt. Die zijn er
genoeg en wat zien we: een ALDI! Ja echt, het is een van de
goedkoopste supermarkten met veel Europese producten, zelfs
speculaasjes met molentjes er op en potten zuurkool.
Op naar de camping
die we via het internet hadden gevonden. Daar hebben we gelijk weer
slechte ervaring: Ik weet niet of we U wel op de camping kunnen
toelaten, Uw camper ziet er niet uit als een camper en wij kennen dit
niet. Na al die ellende van de afgelopen dagen ben ik blij dat ik nog
geen pistool had gekocht. De manager wordt er bij gehaald en deze
vindt het geen probleem, hij had wel eens eerder gasten gehad met een
garbage truck. De camping is vol, maar we kunnen op het overflow veld
staan, zonder volle hook up. Wij blij, dat was wat we wilden, want
camping is echt duur hier, 1000 Euro ben je zo kwijt per maand en
onze Euro heeft veel verloren tegenover de US$. Zelfs op de BigMac
Index staat de USA op plek 4 van duurste landen ter wereld. Dus dat
wordt afzien voor ons.
Het is een giga
camping, vol met allemaal overwinterende Amerikanen, Snowbirds. Wij
zijn nu de nieuwe attractie.
Maar dan maken we
kennis met Herman, 81 en Gloria, 80. Ze zijn echt super net. Ze zijn
eigenlijk immigranten uit Colombia. Ze hadden een groot restaurant,
ergens in Ohio, dat nu door de kinderen wordt gerund.
Herman is de
reddende engel en helpt met alles wat we nodig hebben. Hij weet alle
adressen waar we de nodige spullen kunnen kopen: er moet nog een lier
worden gevonden, nieuwe gasflessen met de benodigde aansluitingen en
ook ons grijs en zwart afvoer water moet aan het Amerikaans systeem
worden aangepast. Al snel belanden we op de rastro, waar we oude
gasflessen vinden en deze weer kunnen omruilen voor nieuwe, volle bij
het tankstation. De volgende dag worden we uitgenodigd om met de
vrienden club uit eten te gaan. Jack en Marge, beide 85, overwinteren
in een giga Air Stream caravan die ze al 30 jaar hebben, een droom
van een trailer. Ze zijn ongelofelijk fit en lopen elke dag 15 km.
Jack had op zijn stappen teller over het afgelopen jaar 3.500.000
stappen staan. Het andere koppel is Charly en Janet, deze hebben een
mega camper waar aan elke kant kamers uitschuiven, 14 meter lang en
dubbele assen achter en een auto op sleep. Dat is zon'n beetje
standaard achter elke camper. We hebben ze al zien rijden met achter
de camper een trailer met daar op een auto of golfkart en daar
bovenop nog een boot, of gewoon 2 trailers achter de camper. Nu
begrijpen we wat ze bedoelen met pull through camper plekken, dan
kunnen ze zonder af te koppelen de volgde dag weer verder rijden.
Zondag gaan we met
Herman en Gloria nog een keer naar de rastro. We moeten een nieuwe
telefoon hebben, omdat die van ons niet werkt op 4G. Hierna nog
gezellig naar een VW oldtimer show geweest met hen.
Het moment van
afscheid is aangebroken en we zijn blij dat we het drukke Miami
kunnen verlaten. We willen naar de Keys. Nu hadden we ons dat wat
anders voorgesteld, het is totaal volgebouwd met links en rechts
huizen, hotels, winkels en restaurants en je ziet bijna nergens
strand. Wild campen kun je wel vergeten. Campings zijn daar al snel
100 US$ p/n en dus niet ons budget. Alle State Park campings zijn ook
nog eens volgeboekt, maar we vinden toch nog een plekje door gewoon
ons aan de receptie te melden en voor 45 US$ mogen we staan. De
volgende dag draaien we snel om naar Everglades National Park. Hier
zijn de prijzen beter en eindelijk natuur en muggen :-) We maken
mooie foto's. De volgende dag zijn we bijna terug op het camp en een
mega knal, klapband? We rijden 20 km/u, nee de banden zij heel! Nee
toch, weer die ventilator. De hele as van 25 mm is nu finaal door
midden gebroken, ik geloof mijn ogen niet. Dit probleem met die
ventilator achtervolgt ons al sinds Peru. Ik heb in Colombia al een
nieuwe besteld in Duitsland en deze naar onze AirB&B laten
sturen. Het ding was in 2 dagen in Miami, maar moest nog door mijn
vrienden van de Douane worden bekeken. Nu ziet dit onderdeel er wel
erg gevaarlijk uit en het zou zo een onderdeel van een bom kunnen
zijn. Na ruim 2 weken wordt het eindelijk vrij gegeven en het zou dus
vandaag moeten aankomen bij de AirB&B. En jawel, op de zelfde
tijd als we de onze breken wordt de nieuwe bij Bill bezorgd. Ik
sleutel, waar we staan, de ventilator er uit en we gaan proberen te
rijden zonder. We moeten 120 km. Wonder boven wonder loopt de motor
niet warm. De volgende dag, bij Bill, blijkt het inderdaad het juiste
onderdeel te zijn. Gelukkig. Ik sleutel hem er snel onder op een
bijna lege parking langs de snelweg.
Het is nog vroeg,
maar ik ben het zat en we kunnen mooi onze eerste nacht gratis staan
op een recreation area waar je mag overnachten. Na het diner, worden
we vol in het licht gezet, een bewaker van Q4S. We mogen hier niet
staan, we moeten naar de grote parking gaan. De manier waarop dit
wordt medegedeeld doet me gelijk de haren overeind staan. Wij naar de
parking waar we dan wel mogen staan, natuurlijk dicht aan de snelweg.
Ik zet het slaap gedeelte van de weg af en daar komt mijn vriend weer
langs. De neus van de camper moet in de andere richting staan. Die
vent heeft echt geluk dat ik nog steeds geen pistool heb gekocht.
We rijden via de
oost zijde van Florida richting Louisiana.
De afstanden zijn giga, de
wegen zijn super mooi en glad, bijna geen stoplichten, rotondes en
speed bumps en geen potholes, dus echt geen wegen waarop je met een
dikke 4x4 camper wilt rijden.
We worden op deze mooie gladde wegen
gek van de onbalans in de banden. Ze zijn pas 35.000 km oud, maar we
halen er echt Alaska niet mee. We proberen eerst nog de oude te
balanceren. Ze kunnen ons nergens helpen: onze Europese velgen passen
niet op hun balanceer apparaat.
We vinden wel een firma die ze rond
kan maken.
Ze worden op de auto geschild, gevolg is nog meer
onbalans. Het is geen doen. Ik wil graag van mijn militaire 20 inch
velgen naar 22.5 inch velgen.
Hiervoor zijn veel betere banden die je
overal in de wereld kunt vinden, maar deze velgen zijn voor onze
auto, na veel zoeken, niet te vinden in de USA.
Adrie geeft in de
tablet de opdracht “vrachtauto banden balanceren” en de eerste
afslag moeten we al van de snelweg af. We belanden bij ESCO. Deze
leveren alles voor banden firma's, maar doen zelf geen service. Ze
vinden onze auto heel erg gaaf. Ze hebben een product met keramische
kogeltjes dat de banden automatisch balanceert. Ik stop ze in de
banden, niet eenvoudig maar het lukt.
Het is al weer laat
en we mogen op hun terrein overnachten. De volgende dag worden we
door Tracey van de receptie ook nog eens verwend met petjes,
T-shirts, pennen en chocola. Hartverwarmend was hun hulp. Thanks voor
alles, Chris, Luis en Tracey. Dit zijn echt de contacten die we nodig
hebben.
De kogeltjes helpen
wel wat, we kunnen nu zelfs weer 80 km/u rijden, maar het is geen
feest. Het voordeel is dat we voor het eerst met de Turtle 1 op 4
rijden!!!!!!!.
We bezoeken nog wat
museums en koloniale gebouwen, maar alles is erg duur voor ons en we
moeten echt de broeksriem aanhalen bij deze prijzen, dus geen koffie
en niet meer eten buiten de deur. Campings zoeken we zo goedkoop
mogelijk uit. Brandstof is wel goedkoop, maar de afstanden zijn
enorm. De supermarkt is al snel 40% duurder als in Europa, behalve
die ALDI, maar die heb je niet overal.
Wild campen valt
niet mee, alles is privé, of niet toegestaan en het is zo vol
gebouwd. Echt alles is zo over-geregeld. Voor alles hebben ze wel een
bordje met wat allemaal niet mag en op deze borden staat ook gelijk
hoeveel de boete is, dat loopt snel in de duizenden $.
Het is erg wennen
voor ons. De Amerikanen zijn erg onder indruk van onze auto. Best
leuk, maar 10 x per dag te worden aangesproken met: “What the heck
is that thing?”wordt vervelend. Adrie probeert nog netjes te
reageren, maar dit lukt mij niet altijd. Ach, maar soms zijn het toch
ook erg nette en vriendelijk mensen.
Ons plan was
eigenlijk om langs de zuid kust te blijven omdat het noordelijk nog
veel te koud is.
Een erg leuke stad
is New Orleans. We vonden 25 km zuid van deze stad een leuk State
Park: St. Bernard en zijn vervolgens met de motor naar de stad
gegaan.
De mindere ervaring
op het park was dat ik in mijn boxershort, met de handdoek over mijn
schouder, even ging douchen. 30 meter van de camper, er is geen mens
te zien. Wat is hier mis mee, zou je denken. Kom ik uit de douche,
komt er een mens langs gejogged en die rent gelijk volgas door naar
de ranger om haar beklag te doen. De ranger komt langs en mij wordt
gezegd dat ik echt niet in een boxershort naar of van het douche
gebouw kan lopen, dat is ondergoed. Het mag dus wel in een zwembroek
en in een korte broek ook, maar ondergoed, zelfs een totaal decente
boxershort, is uit den bozen. We zijn totaal perplex, wat de fuck is
this? Ik vraag het voorzichtig nog even na bij de buren en deze
beamen dat dit echt niet kan in The F...... USA. Ja, we moeten nog
veel leren.
Ik vind op het
internet een banden groothandel,100 km noord van Dallas. Wel 1000 km
noord/west rijden. Foutje, het is echt koud hier en we zijn
natuurlijk ook niets meer gewend.
Na 3 dagen, ja we
rijden nog maar 75 km/u, zijn we er op zondag voor het donker en
maandag ochtend kan ik de banden uitzoeken. Met wat hulp zitten ze er
aan het einde van de dag onder.
De volgende dag ga
ik nog dag zeggen bij de baas en hij heeft het over de aanslag in
België. Hij legt me uit dat hij altijd een wapen bij zich heeft, ook
zijn vrouw en al zijn kinderen, want geweld moet je met geweld
bestrijden!. Kijk, als iedereen een wapen had gehad, hadden ze gelijk
die gasten kunnen afschieten. Hij rijdt natuurlijk ook met een grote
sticker van presidentskandidaat Trump op zijn auto. Ik heb wat dingen
gevolgd van die man op tv en krijg hier dan echt het 1940/45 gevoel
bij. Als die man aan de macht komt zoek ik wel ergens een plekje,
heel, heel, ver weg op een klein eiland.
Rijden met de nieuwe
banden maakt geen verschil dus. We worden echt gek van dat geschud.
Eindelijk vinden we iemand de banden op de auto kan balanceren. Het
is nu iets beter, maar nog geen feest. Dit model band is gewoon niet
gemaakt voor deze mooie wegen.
We vinden State Park
Palo Duro Canyon, super mooi. Eindelijk natuur, na 3500 km. Mooi,
hier kunnen we eindelijk bij komen en het is ook bijna mijn
verjaardag. We blijven hier 7 dagen hangen en maken mooie
wandelingen. Hier treffen we ook vriend? Christian 1/3 weer. Hij
heeft het ook moeilijk met de prijzen hier en als je dan alleen in
een grote 4x4 camper niet 1/3 moet betalen maar 100%, is het hard.
Na een rit van 2
dagen komen we in Santa Fe. Bergen, natuur, dat is wat we willen. De
eerste nacht slapen we bij Walmark, de grootste supermarkt keten van
Amerika, bij deze supermarkten mag je meestal gratis overnachten.
We kampen al een
tijdje met een start accu probleem en dus bestellen we nieuwe accu's:
2 AGM accu's. De nodige uurtjes sleutelen op de parking van NAPA
Autoparts en ze zitten er in. Gelijk de test: we rijden bergen in en
vinden een camp plek op 2700 meter hoogte. De diesel kachel had met
de ijle lucht duidelijk moeite en gaf de geest. Het koelt af naar –
4 buiten. De grote test en ja, gelijk aanslaan. Wel nog wat roken,
maar daar kunnen we mee leven. We konden mooi ontdooien in de cabine
:-)
We denken dat we het
ergste van Amerika nu wel gehad hebben en dat we ons kunnen richten
op mooie landschappen, bergen met sneeuwtoppen, meren, bossen, dieren
en vogels. Adrie is al druk aan het strepen in haar mooie nieuwe
vogelboek.
We danken alle
vrienden die we onderweg hebben gemaakt.
Zonder jullie hadden
we deze cultuur schok nooit overleefd.
XXXXXX
Joop en Adrie.
