Amerika, een cultuur schok. 05-04-2016

Onze vlucht van Cartagena naar Miami verliep op tijd en mooi snel, een directe vlucht. We hadden geen problemen met douane (ja, ja, hoe bestaat het) en kregen 6 maanden visum. De huurauto was wel een probleem, deze had ik vooraf geboekt maar kreeg hem niet mee omdat mijn officiële rijbewijs in de camper lag en ze een kopie hiervan en mijn internationaal rijbewijs niet accepteerden. Gelukkig vonden we een andere verhuurder die wel een auto aan ons wilde verhuren. Op naar onze AirB&B, ongeveer 80 km noord. Wel erg wennen met al die wegen kriskras over elkaar en alles in miles.

Ons onderkomen heeft een mooi zwembad, maar helaas hadden we ons niet gerealiseerd dat het in Florida ook winter is en het water was voor ons te koud. Bill, onze host, was zeer behulpzaam en had ook al onze Amazon pakketten in ontvangst genomen. Het was net Kerstmis met al die pakjes: reisboeken, kaarten en ook had ik een nieuwe lier voor het hijsen van de motor besteld. Ondanks dat het plaatje een hele lier toonde, kreeg ik alleen een motor, dus deze kon weer retour.

Zondag: onze vriend Christian opgehaald van zijn Caribean cruise. Er lagen 5 van die mega cruise schepen met 5000 personen per schip, echt giga. We waren blij dat we niet zelf ook zoiets geboekt hadden.

Volgens mij was Christian's mooiste ervaring de gevouwen handdoeken in dierenvormen.

Het is zeker niet zijn Love Boat ervaring geworden met al die oude dames aan boord :-)

Maandag: onze auto's zijn aangekomen en ze staan in de haven, nu nog ze er uit zien te krijgen.

Onze agent was een teleurstelling. Volgens hem moesten we wachten tot de douane de auto's gecheckt zou hebben en zouden vrij geven. Wij zijn het daar mee niet eens en willen naar de haven om te kijken, want we zijn erg nerveus of onze huizen de tocht overleeft hebben. 

We treffen onze agent bij de douane en vernemen we dat de auto's nog niet zijn vrij gegeven. Ik word gelijk gevraagd of ik Geert Wilders ken. Ik zeg dat dit geen vriend van me is. Foute opmerking. De man vindt Nederland veel te liberaal, dus dat wordt lang wachten op de auto, vermoed ik. We gaan naar het terrein van SC Lines, waar onze auto's staan. Daar treffen we ook Peter, de Canadees die op hetzelfde schip heeft verscheept. Het verhaal is, dat de douane er was, maar dat onze auto's waren afgesloten en dat ze er niet in konden. Dat klopt, want we hadden verwacht dat we bij de douane controle moesten zijn, maar nee hoor. Ze hadden wel geprobeerd mijn auto open te breken, want een van mijn hangsloten was verdwenen. Gelukkig zijn ze niet verder gegaan met breekijzers. Ik was erg blij dat dit de enigste schade was.

We maken de sloten open en laten de sleutels op het kantoor van SC Lines. Zij melden aan de douane dat ze weer kunnen komen. Dit was maandag.

Dinsdag: we gaan weer naar de haven, we zijn er de hele dag en proberen van alle kanten de douane te contacten voor inspectie, maar helaas.

Dan is het alweer woensdag: het zelfde verhaal. Christian komt met idee of SC Lines onze auto's niet door de scanner kan rijden bij douane. Dit was bij Peter maandag al gedaan. Ja, dat is geen probleem. Nu blijkt dat ze daar ook gelijk binnen willen kijken. YES, YES, dat begint ergens op te lijken.

Donderdag vroeg zijn we weer bij het loket van de douane. Wat blijkt, onze auto is vrij gegeven, maar die van Peter en Christian niet, dus voor hen nog meer stress. Maar dan lukt het voor hen ook eindelijk. Dus, 4 dagen verder, eindelijk op pad en op zoek naar een super markt. Die zijn er genoeg en wat zien we: een ALDI! Ja echt, het is een van de goedkoopste supermarkten met veel Europese producten, zelfs speculaasjes met molentjes er op en potten zuurkool.

Op naar de camping die we via het internet hadden gevonden. Daar hebben we gelijk weer slechte ervaring: Ik weet niet of we U wel op de camping kunnen toelaten, Uw camper ziet er niet uit als een camper en wij kennen dit niet. Na al die ellende van de afgelopen dagen ben ik blij dat ik nog geen pistool had gekocht. De manager wordt er bij gehaald en deze vindt het geen probleem, hij had wel eens eerder gasten gehad met een garbage truck. De camping is vol, maar we kunnen op het overflow veld staan, zonder volle hook up. Wij blij, dat was wat we wilden, want camping is echt duur hier, 1000 Euro ben je zo kwijt per maand en onze Euro heeft veel verloren tegenover de US$. Zelfs op de BigMac Index staat de USA op plek 4 van duurste landen ter wereld. Dus dat wordt afzien voor ons.

Het is een giga camping, vol met allemaal overwinterende Amerikanen, Snowbirds. Wij zijn nu de nieuwe attractie.

Maar dan maken we kennis met Herman, 81 en Gloria, 80. Ze zijn echt super net. Ze zijn eigenlijk immigranten uit Colombia. Ze hadden een groot restaurant, ergens in Ohio, dat nu door de kinderen wordt gerund. 

Herman is de reddende engel en helpt met alles wat we nodig hebben. Hij weet alle adressen waar we de nodige spullen kunnen kopen: er moet nog een lier worden gevonden, nieuwe gasflessen met de benodigde aansluitingen en ook ons grijs en zwart afvoer water moet aan het Amerikaans systeem worden aangepast. Al snel belanden we op de rastro, waar we oude gasflessen vinden en deze weer kunnen omruilen voor nieuwe, volle bij het tankstation. De volgende dag worden we uitgenodigd om met de vrienden club uit eten te gaan. Jack en Marge, beide 85, overwinteren in een giga Air Stream caravan die ze al 30 jaar hebben, een droom van een trailer. Ze zijn ongelofelijk fit en lopen elke dag 15 km. Jack had op zijn stappen teller over het afgelopen jaar 3.500.000 stappen staan. Het andere koppel is Charly en Janet, deze hebben een mega camper waar aan elke kant kamers uitschuiven, 14 meter lang en dubbele assen achter en een auto op sleep. Dat is zon'n beetje standaard achter elke camper. We hebben ze al zien rijden met achter de camper een trailer met daar op een auto of golfkart en daar bovenop nog een boot, of gewoon 2 trailers achter de camper. Nu begrijpen we wat ze bedoelen met pull through camper plekken, dan kunnen ze zonder af te koppelen de volgde dag weer verder rijden.

 

Zondag gaan we met Herman en Gloria nog een keer naar de rastro. We moeten een nieuwe telefoon hebben, omdat die van ons niet werkt op 4G. Hierna nog gezellig naar een VW oldtimer show geweest met hen.

Het moment van afscheid is aangebroken en we zijn blij dat we het drukke Miami kunnen verlaten. We willen naar de Keys. Nu hadden we ons dat wat anders voorgesteld, het is totaal volgebouwd met links en rechts huizen, hotels, winkels en restaurants en je ziet bijna nergens strand. Wild campen kun je wel vergeten. Campings zijn daar al snel 100 US$ p/n en dus niet ons budget. Alle State Park campings zijn ook nog eens volgeboekt, maar we vinden toch nog een plekje door gewoon ons aan de receptie te melden en voor 45 US$ mogen we staan. De volgende dag draaien we snel om naar Everglades National Park. Hier zijn de prijzen beter en eindelijk natuur en muggen :-) We maken mooie foto's. De volgende dag zijn we bijna terug op het camp en een mega knal, klapband? We rijden 20 km/u, nee de banden zij heel! Nee toch, weer die ventilator. De hele as van 25 mm is nu finaal door midden gebroken, ik geloof mijn ogen niet. Dit probleem met die ventilator achtervolgt ons al sinds Peru. Ik heb in Colombia al een nieuwe besteld in Duitsland en deze naar onze AirB&B laten sturen. Het ding was in 2 dagen in Miami, maar moest nog door mijn vrienden van de Douane worden bekeken. Nu ziet dit onderdeel er wel erg gevaarlijk uit en het zou zo een onderdeel van een bom kunnen zijn. Na ruim 2 weken wordt het eindelijk vrij gegeven en het zou dus vandaag moeten aankomen bij de AirB&B. En jawel, op de zelfde tijd als we de onze breken wordt de nieuwe bij Bill bezorgd. Ik sleutel, waar we staan, de ventilator er uit en we gaan proberen te rijden zonder. We moeten 120 km. Wonder boven wonder loopt de motor niet warm. De volgende dag, bij Bill, blijkt het inderdaad het juiste onderdeel te zijn. Gelukkig. Ik sleutel hem er snel onder op een bijna lege parking langs de snelweg.

Het is nog vroeg, maar ik ben het zat en we kunnen mooi onze eerste nacht gratis staan op een recreation area waar je mag overnachten. Na het diner, worden we vol in het licht gezet, een bewaker van Q4S. We mogen hier niet staan, we moeten naar de grote parking gaan. De manier waarop dit wordt medegedeeld doet me gelijk de haren overeind staan. Wij naar de parking waar we dan wel mogen staan, natuurlijk dicht aan de snelweg. Ik zet het slaap gedeelte van de weg af en daar komt mijn vriend weer langs. De neus van de camper moet in de andere richting staan. Die vent heeft echt geluk dat ik nog steeds geen pistool heb gekocht. 

We rijden via de oost zijde van Florida richting Louisiana. 

De afstanden zijn giga, de wegen zijn super mooi en glad, bijna geen stoplichten, rotondes en speed bumps en geen potholes, dus echt geen wegen waarop je met een dikke 4x4 camper wilt rijden. 

We worden op deze mooie gladde wegen gek van de onbalans in de banden. Ze zijn pas 35.000 km oud, maar we halen er echt Alaska niet mee. We proberen eerst nog de oude te balanceren. Ze kunnen ons nergens helpen: onze Europese velgen passen niet op hun balanceer apparaat. 

We vinden wel een firma die ze rond kan maken. 

Ze worden op de auto geschild, gevolg is nog meer onbalans. Het is geen doen. Ik wil graag van mijn militaire 20 inch velgen naar 22.5 inch velgen. 

Hiervoor zijn veel betere banden die je overal in de wereld kunt vinden, maar deze velgen zijn voor onze auto, na veel zoeken, niet te vinden in de USA.

Adrie geeft in de tablet de opdracht “vrachtauto banden balanceren” en de eerste afslag moeten we al van de snelweg af. We belanden bij ESCO. Deze leveren alles voor banden firma's, maar doen zelf geen service. Ze vinden onze auto heel erg gaaf. Ze hebben een product met keramische kogeltjes dat de banden automatisch balanceert. Ik stop ze in de banden, niet eenvoudig maar het lukt.

Het is al weer laat en we mogen op hun terrein overnachten. De volgende dag worden we door Tracey van de receptie ook nog eens verwend met petjes, T-shirts, pennen en chocola. Hartverwarmend was hun hulp. Thanks voor alles, Chris, Luis en Tracey. Dit zijn echt de contacten die we nodig hebben.

De kogeltjes helpen wel wat, we kunnen nu zelfs weer 80 km/u rijden, maar het is geen feest. Het voordeel is dat we voor het eerst met de Turtle 1 op 4 rijden!!!!!!!.

We bezoeken nog wat museums en koloniale gebouwen, maar alles is erg duur voor ons en we moeten echt de broeksriem aanhalen bij deze prijzen, dus geen koffie en niet meer eten buiten de deur. Campings zoeken we zo goedkoop mogelijk uit. Brandstof is wel goedkoop, maar de afstanden zijn enorm. De supermarkt is al snel 40% duurder als in Europa, behalve die ALDI, maar die heb je niet overal.

Wild campen valt niet mee, alles is privé, of niet toegestaan en het is zo vol gebouwd. Echt alles is zo over-geregeld. Voor alles hebben ze wel een bordje met wat allemaal niet mag en op deze borden staat ook gelijk hoeveel de boete is, dat loopt snel in de duizenden $.

Het is erg wennen voor ons. De Amerikanen zijn erg onder indruk van onze auto. Best leuk, maar 10 x per dag te worden aangesproken met: “What the heck is that thing?”wordt vervelend. Adrie probeert nog netjes te reageren, maar dit lukt mij niet altijd. Ach, maar soms zijn het toch ook erg nette en vriendelijk mensen.

Ons plan was eigenlijk om langs de zuid kust te blijven omdat het noordelijk nog veel te koud is.

Een erg leuke stad is New Orleans. We vonden 25 km zuid van deze stad een leuk State Park: St. Bernard en zijn vervolgens met de motor naar de stad gegaan.

De mindere ervaring op het park was dat ik in mijn boxershort, met de handdoek over mijn schouder, even ging douchen. 30 meter van de camper, er is geen mens te zien. Wat is hier mis mee, zou je denken. Kom ik uit de douche, komt er een mens langs gejogged en die rent gelijk volgas door naar de ranger om haar beklag te doen. De ranger komt langs en mij wordt gezegd dat ik echt niet in een boxershort naar of van het douche gebouw kan lopen, dat is ondergoed. Het mag dus wel in een zwembroek en in een korte broek ook, maar ondergoed, zelfs een totaal decente boxershort, is uit den bozen. We zijn totaal perplex, wat de fuck is this? Ik vraag het voorzichtig nog even na bij de buren en deze beamen dat dit echt niet kan in The F...... USA. Ja, we moeten nog veel leren.

Ik vind op het internet een banden groothandel,100 km noord van Dallas. Wel 1000 km noord/west rijden. Foutje, het is echt koud hier en we zijn natuurlijk ook niets meer gewend.

Na 3 dagen, ja we rijden nog maar 75 km/u, zijn we er op zondag voor het donker en maandag ochtend kan ik de banden uitzoeken. Met wat hulp zitten ze er aan het einde van de dag onder.

De volgende dag ga ik nog dag zeggen bij de baas en hij heeft het over de aanslag in België. Hij legt me uit dat hij altijd een wapen bij zich heeft, ook zijn vrouw en al zijn kinderen, want geweld moet je met geweld bestrijden!. Kijk, als iedereen een wapen had gehad, hadden ze gelijk die gasten kunnen afschieten. Hij rijdt natuurlijk ook met een grote sticker van presidentskandidaat Trump op zijn auto. Ik heb wat dingen gevolgd van die man op tv en krijg hier dan echt het 1940/45 gevoel bij. Als die man aan de macht komt zoek ik wel ergens een plekje, heel, heel, ver weg op een klein eiland.

Rijden met de nieuwe banden maakt geen verschil dus. We worden echt gek van dat geschud. Eindelijk vinden we iemand de banden op de auto kan balanceren. Het is nu iets beter, maar nog geen feest. Dit model band is gewoon niet gemaakt voor deze mooie wegen.

We vinden State Park Palo Duro Canyon, super mooi. Eindelijk natuur, na 3500 km. Mooi, hier kunnen we eindelijk bij komen en het is ook bijna mijn verjaardag. We blijven hier 7 dagen hangen en maken mooie wandelingen. Hier treffen we ook vriend? Christian 1/3 weer. Hij heeft het ook moeilijk met de prijzen hier en als je dan alleen in een grote 4x4 camper niet 1/3 moet betalen maar 100%, is het hard.

Na een rit van 2 dagen komen we in Santa Fe. Bergen, natuur, dat is wat we willen. De eerste nacht slapen we bij Walmark, de grootste supermarkt keten van Amerika, bij deze supermarkten mag je meestal gratis overnachten.

 

We kampen al een tijdje met een start accu probleem en dus bestellen we nieuwe accu's: 2 AGM accu's. De nodige uurtjes sleutelen op de parking van NAPA Autoparts en ze zitten er in. Gelijk de test: we rijden bergen in en vinden een camp plek op 2700 meter hoogte. De diesel kachel had met de ijle lucht duidelijk moeite en gaf de geest. Het koelt af naar – 4 buiten. De grote test en ja, gelijk aanslaan. Wel nog wat roken, maar daar kunnen we mee leven. We konden mooi ontdooien in de cabine :-)

We denken dat we het ergste van Amerika nu wel gehad hebben en dat we ons kunnen richten op mooie landschappen, bergen met sneeuwtoppen, meren, bossen, dieren en vogels. Adrie is al druk aan het strepen in haar mooie nieuwe vogelboek.

We danken alle vrienden die we onderweg hebben gemaakt.

Zonder jullie hadden we deze cultuur schok nooit overleefd.

XXXXXX

Joop en Adrie.